BBC - Radio 4 - Taking a Stand - 24 January 2006
Photo
Confrontatie, geen verzoening. Door Ayaan Hirsi Ali - de Volkskrant zaterdag 8 april
Churchill noemde verzoeners ‘schapen in schaapskleren' en iedereen weet wat islamieten met schapen doen.
Het onheil dat de radicale islam over Europa zal brengen, is onafwendbaar bij voortzetting van een doormodderpolitiek. Moslims nemen niet duidelijk genoeg afstand van radicale islamieten. Die sluiten intussen een duivels verbond met de visieloze voorstanders van verzoenen. Dat is een historische vergissing, stelt Ayaan Hirsi Ali. Zij pleit voor een confrontatiepolitiek en zal haar keuze voor een VVD-leider daarop afstemmen.
Aan het begin van de 21ste eeuw zijn we op een historisch belangrijk moment aangeland. Leiderschap kan niet langer betekenen: ‘op de winkel letten’ of ‘de boel bij elkaar houden’. Dat zijn termen van vroeger, uit de tijd voordat de globalisering in zo’n hoog tempo op ons afkwam.
Nu wordt van leiderschap en leiders een samenhangende visie verwacht, een strategische plaatsbepaling op ideologisch, economisch en ook militair terrein.
De keuze van een leider is dus geen louter personele kwestie, maar niet minder dan een koersbepaling en kan daarom zelfs een richtingenstrijd worden.
De PvdA heeft inmiddels duidelijk een keuze bepaald – een keuze voor vroeger. Binnen het CDA broeit het ongenoegen. De VVD staat na een lange worsteling op het punt een nieuwe politiek leider te kiezen, die het voortouw moet nemen bij de aanpak van de grootste problemen van dit moment.
Een van die grote problemen is de islam, in het bijzonder de radicale islam. Te veel moslims gedogen de radicale islam. Dit stelt ons voor een ongekende uitdaging. Radicale islamieten willen een samenleving die gebaseerd is op de sharia, de leer die is terug te vinden in de koran en de traditionele geschriften.
Dat streven is onverenigbaar met de westerse liberale democratie, zoals mag blijken uit de volgende punten: – Het grootste verschil van mening tussen de beide denkrichtingen ligt in de opvatting over wat een mensenleven waard is. Westerlingen zien een leven als een heilig doel op zich, een op individuele autonomie gestoelde vrijheid waar je niet mag aankomen. Binnen de islam is alleen de gelovige, de moslim, een mens en zelfs diens leven is alleen heilig als de persoon in kwestie zich aan alle regels heeft gehouden.
Het leven van afvalligen is wel heel onheilig: zij mogen, nee moeten zelfs worden gedood. Dat staat in islamitische landen in de wetgeving en waar dat niet zo is, wordt de familie geacht deze doodstraf uit te voeren. Overspeligen dient men te stenigen, zoals ook homo’s worden gedood in landen waar men de sharia naleeft. Ook zogeheten vijanden van de islam (bijvoorbeeld zij die de godsdienst weigeren te aanvaarden) dienen te worden gedood. – In het Westen hebben we de vrijheid van de individuele mens vastgelegd in de grondwet: jouw eigen vrijheid eindigt daar waar je de vrijheid van anderen belemmert.
Maar in landen waar de sharia niet wordt nageleefd door de staat, voelen aanhangers zich verplicht om die toch na te leven. Is iemand in je familie een homo, dan moet jij als gelovige ingrijpen. Hetzelfde deed Mohammed B., toen hij vond dat Theo van Gogh de islam beledigde: hij besloot zelf op te treden tegen deze vijand van de islam. – Een scheiding tussen staat en geloof is ondenkbaar voor de radicale islam, want dat is een totalitair geloof dat navolging eist in alle facetten van het dagelijks leven. Ook vrijheid van godsdienst is dan vanzelfsprekend onmogelijk: volgens de Saoedische premier is het niet voorstelbaar dat in zijn land, de bakermat van de islam, ooit een kerk zal verrijzen. – In het Westen is de gelijkwaardigheid van man en vrouw inmiddels algemeen aanvaard, hoewel er vaak nog wel een kloof gaapt tussen ideaal en praktijk. Binnen de islam is een vrouw nooit oud genoeg om zelfstandig te zijn: eerst moet zij haar ouders als voogd accepteren, daarna haar man. – Ook seksualiteit is een duidelijk zichtbaar verschilpunt. Westerse landen staan relaties tussen homoseksuelen toe en kennen zelfs het homohuwelijk. In een islamitisch land worden homo’s vervolgd en isoleert men lesbiennes in hun huizen tot de dood hen komt halen.
Het Westen wordt bedreigd door een zeer gevaarlijke, internationale ideologie die zijn wortels heeft in de radicale islam. Deze beweging wordt onderschat, zoals Bruce Bawer terecht signaleert in zijn boek While Europe Slept. How Radical Islam is Destroying the West from Wi t h i n (zie ook Cicero, 7 april).
Deze ideologie wint binnen de islam veel aanhang door middel van missiewerk, dat bekostigd wordt met oliegeld van de machthebbers in de Arabische wereld. Want naast de olie is religie het voornaamste wapen voor de oliesjeiks om aan de macht te blijven. Anders dan Bin Laden en zijn aanhang koesteren deze heersers geen authentiek geloof in een wereldkalifaat.
Saoedische prinsen financieren in het Westen koranscholen, om zo hun problemen te exporteren.
Relativering van Mohammed en diens leer kan alleen maar leiden tot aantasting van hun macht.
Bovendien levert de opkomst van de radicale islam in Europa en Amerika de Saoedische heersers prima argumenten tegen de westerse roep om meer democratie in hun land: de democratische landen schenden immers zonder pardon de burgerrechten van militante moslims. En leidt een democratie niet alleen maar tot een gekozen theocratie, zoals in Iran?
Intussen worden overal waar moslims hun geloof serieus nemen de westerse vrijheden bedreigd. De totalitaire islam bereidt zijn volgelingen voor op een jihad, een heilige oorlog. Demografisch gezien is het nog maar een kwestie van tijd tot de volgelingen van het enige ware geloof ook hier de overhand krijgen. Het aantal moslims in West-Europa ligt volgens sussende officiële schattingen op vijftien miljoen, maar dat aantal wordt allang betwist door critici van wie sommigen zeggen dat het inmiddels om veertig miljoen gaat. Nog afgezien van de precieze cijfers, wijzen de Europese geheime diensten op het gevaar van stilzwijgende sympathie van gematigde moslims voor radicale varianten van de islam. In 2030 leeft in Europa een veelvoud van het huidige aantal moslims, met onder hen een onafzienbare hoeveelheid potentiële Mohammed B.’s. Op enig moment zal de meerderheid van de Europeanen bestaan uit moslims, wat inhoudt dat de sharia langs democratische weg zou kunnen worden ingevoerd. Als dit scenario tot uitvoering komt, heeft dat grote gevolgen voor joden, homo’s, vrouwen, afvalligen en atheïsten. Christenen zullen dan moeten leven als dhimmi’s, een stille minderheid die extra belasting betaalt en uitgesloten is van bepaalde beroepen.
Doordat het Westen de opkomst van deze totalitaire beweging goeddeels genegeerd heeft, kreeg deze de kans om overal in Europa wortel te schieten. Een van de gevolgen daarvan is een vlucht van de oorspronkelijke bewoners uit de grote steden. De burgers die in hun woonomgeving te maken hebben met de opkomende islam, hebben het idee dat ze niet gehoord worden door de politiek, omdat de grote partijen stuk voor stuk een beleid volgen dat gericht is op het binnenhalen van kiezers uit alle bevolkingsgroepen. Daardoor behouden en verstevigen extreemrechtse groeperingen hun voedingsbodem.
Zo wordt de samenleving gaandeweg gegijzeld door twee extreme krachten: dat is een horrorrecept voor een burgeroorlog en emigratie op grote schaal.
In de reactie op de radicale islam tekenen zich in de politiek, maar ook onder journalisten, publicisten, wetenschappers en burgers twee benaderingen af: de verzoeningsgerichte (zie bijvoorbeeld het pamflet van Mohamed Rabbae en anderen op Forum, 4 april) en de confrontatiezoekende .
Het verschil tussen deze twee groepen laat zich goed illustreren met de houding die twee vooraanstaande Britse staatslieden in de aanloop van de Tweede Wereldoorlog toonden tegenover het opkomende nazisme. Premier Neville Chamberlain voerde een inschikkelijke politiek tegenover Duitsland en Italië. Door steeds meer toe te geven, dacht hij Hitler en Mussolini tevreden te stellen.
Nog in 1938 kwam hij terug uit besprekingen in München met de mededeling dat hij ‘vrede voor onze tijd’ had bereikt. Hij had het mis. En Winston Churchill had gelijk door de vrijheid te verdedigen tegen de nazi’s, wat voor confrontaties daarvoor ook nodig waren.
Zoals het Westen later de confrontatie heeft gezocht met de expansiedrang van het communisme.
Natuurlijk zijn er immense verschillen in oorsprong, geografie en aanhang tussen het nazisme en communisme enerzijds en de radicale islam anderzijds. Maar deze bewegingen hebben gemeen dat ze in hun strijd tegen vrijheid absoluut meedogenloos zijn. Net als de totalitaire islam vonden Hitler en Mussolini dat echtscheiding verboden moest worden en dat vrouwen thuis hoorden om kinderen te krijgen. Ook zij schoven schaamteloos vrouwen naar voren die zeiden uit vrije wil aanhanger van de ideologie te zijn en die zich desnoods als martelaar wilden opwerpen.
En ze haatten joden en homo’s.
Zowel het nazisme en communisme als de radicale islam zeggen op te komen voor de armen en verdrukten in de wereld. En hun belangrijkste overeenkomst is hun utopische ideaal: een staat waarin geen onderdrukking meer zal bestaan, omdat de ware leer triomfeert en door iedereen wordt nageleefd.
Daarbij is bij alledrie deze vijanden van het liberalisme en rationalisme het collectief te allen tijde belangrijker dan het individu.
In de geschiedenis zijn tal van momenten aan te wijzen waarop de nazi’s en de fascisten nog gestopt hadden kunnen worden. Dat is niet gebeurd, omdat de politieke leiders geen conflicten wilden en bleven inschikken en toegeven.
Steeds waren dezelfde argumenten te horen: met de nazi’s liep het niet zo’n vaart, die bedoelden het niet zo slecht en zouden het echt niet laten aankomen op een oorlog.
Zoals later ook het communisme lange tijd is goedgepraat en zelfs geïdealiseerd door linksdenkende westerlingen.
Nu zich met de radicale islam een nieuwe uitdaging voordoet, trekken vooral de sociaal-democraten en de christen-democraten precies de verkeerde lessen uit de geschiedenis, zo toont Bawer overtuigend aan. Eerst weigeren ze het bestaan van een totalitaire islamitische ideologie te erkennen. Als die dan toch blijkt te bestaan, zeggen ze dat de aanhangers arm en achtergesteld zijn. Wanneer duidelijk wordt dat de financiers welgesteld zijn en de volgelingen kansrijk, gooien de verzoeningsgerichte westerlingen het over een andere boeg: ze demoniseren de waarschuwende boodschapper en negeren de onwelkome boodschap.
Is de boodschapper blank, dan is er duidelijk sprake van iemand die intolerant, racistisch en islamofoob moet zijn; is hij een afvallige of zelfs een islamiet, dan moet zo iemand wel getraumatiseerd zijn of weinig van de islam weten. En het medium dat zulke boodschappen brengt, moet wel sensatiebelust zijn en streven naar hoge kijk- of verkoopcijfers.
Einde discussie.
Intussen zoeken de verzoeners uitvluchten om maar niet te hoeven inzien dat het onheil onafwendbaar is: laten we niet overdrijven, het gaat hier om een minderheid.
Ze doen een appèl op de emoties van moslims door hen te behagen, te behagen en nog eens te behagen: dat is de kern van de verzoeningspolitiek.
Hun idee van een vreedzame samenleving berust op een alliantie met de islam, die prompt een eigen zuil mag vormen in de maatschappij, met eigen scholen, media en buurten. De radicale moslims weten precies wat deze weinig kritische verzoeners willen horen en knuffelen hen dood met vredelievendheid.
Het meest opvallende aan de doormodderpolitiek van de verzoeners is hun gebrek aan een samenhangende visie op de lange termijn. Ze zijn reactief en passief, weten niet wat ze moeten verdedigen en denken dat vrijheid vanzelfsprekend is. Daardoor negeren ze de pijn van de slachtoffers die te maken krijgen met de onverdraagzame kant van de islam. Ben je als jood aangevallen door een groepje moslimjongeren omdat je een keppeltje op hebt, draag dat dan de volgende keer niet. Ben je als vrouw bespuugd op de markt omdat je een mouwloos hemdje draagt, ga dan naar een andere markt of trek iets aan met lange mouwen. Ben je homo, probeer dan niet op te vallen.
Op die manier zijn de verzoeners in feite een duivels verbond aangegaan met de radicale islam, die zich maar al te graag als slachtoffer laat afschilderen. Pas als de crisis niet langer te ontkennen is, grijpen ook de verzoenende politici naar de uiterste middelen en is ineens alles onderhandelbaar, zelfs wetswijzigingen waarin de principiële vrijheid van meningsuiting beknot wordt en individuele vrijheden met voeten worden getreden (‘Beter tien onschuldigen in de cel dan één terrorist op vrije voeten’, aldus CDA-voorman Maxime Verhagen).
Als de problemen na verloop van tijd niet vanzelf verdwijnen, praten zulke politici echter niet over een totalitaire ideologie die geïnspireerd wordt door de profeet Mohammed, maar over raddraaiers en radicalisme in het algemeen.
Waardoor het probleem van de radicale islam wordt teruggeschroefd naar dezelfde proporties als dat van dierenactivisten en Lonsdale-jongeren.
Sterker nog: als ze een imam in een moskee horen zeggen dat de islam vrede is, nemen ze dat voetstoots aan, zonder achterdocht.
Zulke politieke verzoeners zijn ‘schapen in schaapskleren’, zoals Churchill zei over Chamberlain.
En iedereen weet wat islamieten met schapen doen.
Jihad betekent letterlijk: zich inzetten tot het uiterste. Wanneer de radicale islamitische beweging bereid is zich tot het uiterste in te spannen om de liberale samenleving te vernietigen, moet je als liberaal klaar staan om je tot het uiterste in te spannen om die samenleving te verdedigen.
Voorstanders van de confrontatiepolitiek zijn moedig en onderschatten de gevaren van de radicale islam niet. Ze zien dat individuele vrijheden en ook het voortbestaan van de vrede worden bedreigd. Anders dan de verzoeners hebben ze wel een langetermijnvisie, geen dogma, maar een model om de langetermijnaanpak te ondersteunen. Hun niet onderhandelbare motto is dat vrijheden actief verdedigd moeten worden, ook al gaat dat gepaard met risico’s.
Hoewel ze bereid zijn alle middelen in te zetten om het totalitarisme te verslaan, houden ze voortdurend de grenzen van een open samenleving voor ogen.
De vrijheid van meningsuiting is daarbij onontbeerlijk.
Want confrontatiepolitici zien moslims als individuen, die zoals alle andere individuen in staat zijn te kiezen voor zowel het goede als het kwade pad.
Daarom zien ze moslims als gelijkwaardige burgers en doen ze een beroep op hun rede. De ratio is de strategie van de aanhangers van de confrontatiepolitiek. Het stellen van grenzen is belangrijker dan het faciliteren van een islamitische zuil in de eigen samenleving.
Het is duidelijk waarvoor de confrontatiepolitiek wil vechten: voor westerse vrijheden en instituties.
En ook waartegen die vecht: tegen een verwerpelijke ideologie.
Bij die opstelling horen de volgende kernpunten: – Het nauwgezet bijhouden van de demografische ontwikkelingen. – Het precies registreren van geweldsincidenten tegen specifieke groepen (vrouwen, joden, homoseksuelen).
Dus niet alleen het incident, maar ook de identiteit van de dader. – De VS en Israël zijn niet onze vijanden, maar belangrijke bondgenoten in de strijd tegen de radicale islam. – Het vinden van energiebronnen die een alternatief bieden voor olie is zeer urgent. – Er dient een Europees immigratiebeleid te komen, gebaseerd op toelating met een individueel contract, dat migranten verplicht zich aan de grondwet te houden.
Schending van dit contract houdt uitzetting in. – Het is nodig in de ideologische arena de strijd aan te gaan met de generatie die al besmet is met de radicale islam. Moslims moeten zich hiervan nadrukkelijker distantiëren. – Bied gedegen onderwijs, sluit islamitische scholen en voorkom dat er nieuwe gesticht worden.
Wat nog belangrijker is: de burgers moeten zien dat ze zelf ook verantwoordelijkheden hebben.
Toen Theo van Gogh werd vermoord, keken daar zo’n vijftig mensen bij toe. Maar je kunt niet als passieve toeschouwer blijven wachten tot de overheid je komt redden. De mensen zullen zelf ook wat moeten doen, zich niet in slaap moeten laten sussen door mooie praatjes van verzoeners die zeggen dat alles weer goed komt.
Ze moeten zelf hun gezonde, kritische achterdocht inschakelen om te zien wat er werkelijk gebeurt.
Politiek schept voorwaarden, handhaaft de wet en beschermt dissidente geluiden. Maar het is aan intellectuelen en opiniemakers om in de ideologische arena de islam te ontleden, zonder dat een van de partijen door intimidatie gedwongen wordt te zwijgen.
Columnisten die retorisch roepen dat er ‘natuurlijk vrijheid van meningsuiting is’, zien niet dat er tussen die theorie en de praktijk een grote kloof gaapt zolang aanhangers van de confrontatiepolitiek met de dood worden bedreigd.
Ik ben zo’n aanhanger van de confrontatiepolitiek. Ik vind dat mijn partij dat ook moet zijn. Ik zal dus volgende maand binnen mijn partij stemmen op de kandidaat die daarover het duidelijkst kleur heeft bekend.
Wie zich ook als kandidaat-premier aandient: het zal de komende tijd gaan om een principiële keuze voor Chamberlain of Churchill, voor verzoeningszucht of confrontatie.
Bij de parlementsverkiezingen van 2007 zullen de kiezers moeten beseffen dat ze met hun stem een verstrekkende keuze doen, waarmee ze hun toekomst mede vorm geven. Die zware verantwoordelijkheid hebben burgers in een liberale samenleving.
Ayaan Hirsi Ali is lid van de Tweede Kamer voor de VVD.
Ayaan Hirsi Ali - de Volkskrant
Sunday, November 20, 2005
Monday, October 17, 2005
Dziesięć przykazań według Ayaan Hirsi Ali
Author of this text: oprac. Arjan Translation: Ilona Language mismatch - Niezgodność języka
Autor: Mateusz SzewczykTrzy lata temu nikt nie słyszał w Holandii o Ayaan Hirsi Ali z Somalii. W tej chwili każdy wie, kim ona jest. Jest muzułmanką, która niemiłosiernie krytykuje islam. Jest znaną kobietą-politykiem, członkiem Sejmu i ma status kontrowersyjnej gwiazdy, przez niektórych kochanej a przez innych nienawidzonej.
Ayaan Hirsi Ali urodziła się w 13 listopada 1969 w Mogadiszu, stolicy Somalii, we Wschodniej Afryce. Jej ojciec, dr Hirsi Magan przeciwstawił się dyktatorowi Mohamedowi Siad Barre i musiał uciekać z kraju. Jego rodzina - żona i dwie córki: Ayaan i Haweya - podążyły razem z nim. Hirsi Ali dojrzewała w najbardziej islamistycznych krajach: Kenii, Etiopii, Arabii Saudyjskiej. Szkołę, M.G. Secondary School w Nairobi (Kenia), ukończyła w 1987 r. W Holandii, w której jest od 1991 roku, skończyła Wyższą Szkołę Socjologii.
Papież Jan Paweł II zajmuje pierwsze trzy miejsca na liście bestsellerów włoskiej gazety La Stampa, a jako czwarta jest Ayaan Hirsi Ali ze swoją książką "Non Sottomessa", zawierającej wybór esejów a także scenariusz do filmu "Submisja". Według wydawnictwa Augustus prawa autorskie do jej książki są sprzedane również amerykańskiemu wydawnictwu Free Press. W tym miesiącu jej książka ukaże się w Niemczech i we Francji.
1. Nie będziesz miał bogów innych oprócz mnie.
"Moja wiara była wiarą strachu. Strachu przed błędami. Strachu, że Allach będzie zagniewany. Strachu przed pójściem do piekła. Trwogą przed płomieniami, trwogą przed ogniem. Allach był władcą, obecnym zawsze i wszędzie, gotowym zabrać mojego ojca i wrzucić go do więzienia. Takie były moje relacje z Allachem: tak długo jak zostawiał mnie w spokoju, tak długo byłam zadowolona. O tak, modliłam się, aby mama przestała mnie bić, lecz tak jak inne dzieci pewnego dnia pojmują, ze Święty Mikołaj nie istnieje, tak ja pojęłam, że nie muszę od niego (Boga) za dużo oczekiwać. Chyba jestem z natury ateistką, tylko trochę trwało, zanim mogłam zrozumieć swoje przekonania. Może to zabrzmi arogancko, ale uważam, że większość ludzi, którzy się nazywają wierzącymi, są w rzeczywistości ateistami. Unikają oni pytania, czy rzeczywiście wierzą w Boga i gubią się w wywodach na temat wiary. Powinniśmy przeprowadzić w Holandii dyskusję na temat: skąd się bierze moralność, od ludzi czy może dostaliśmy ją od Boga? Musimy zacząć od analizy przemówień premiera Jana Petera Balkenende. On zawsze mówi o biblijnych wartościach i normach, nigdy o rzeczach, które Bóg polecił nam robić i na co nam pozwolił. Balkenende - naukowiec, człowiek, który musiał nauczyć się porzucać pewne dogmaty by dojść do pełnej prawdy wierzy, że Ziemia została stworzona w ciągu 6 dni? Że Ewa została stworzona z żebra Adama? To niemożliwe. Naukowcy nie mogą w to wierzyć, jestem przekonana, ze Balkeende nie jest chrześcijaninem."
2. Nie uczynisz sobie posągu, ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, albo na ziemi nisko, lub w wodzie poniżej ziemi.
"Pierwszym przykazaniem Mahomet chce zamknąć zdrowy rozsadek, a drugim podporządkować sobie piękną i i romantyczną stronę stronę człowieczeństwa. To oburzające, że tylu ludzi zostaje pozbawionych sztuki. W tym znaczeniu islam jest przeżytkiem kulturowym, skamieniałym i niezmiennym. Wszystko już napisano w Koranie i niczego nie można tam dodać. Osobiście uważam nauki Mahometa za przestarzałe, ale ponieważ jako polityk nie chcę zaczynać debaty z ludźmi, którzy mogliby mi zarzucić, że ich nazwałam niedorozwiniętymi - cofam to stwierdzenie. Właściwie to powinnam oględnie stwierdzić: uważam islam - poddanie się woli Allacha - za anachroniczny punkt wyjścia, lecz to nie oznacza, że wyznawców tej religii uważam za niedorozwiniętych. To coś innego. Oni mogą się jeszcze rozwinąć."
3. Nie będziesz wzywał imienia Pana Boga twego do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.
"Za obrazę proroka Mahometa grozi kara śmierci - słyszał prorok od samego Boga, tak często jak otrzymywał wiadomości które mu były przydatne. Przeczytaj to samo w Koranie: zabrał on Zayneb, żonę swojego ucznia mówiąc, że to wola Allacha. Jeszcze gorzej: zakochał się w Aishy, dziewięcioletniej córce swojego najlepszego przyjaciela. Jej ojciec prosił: "Poczekaj, ona dorośnie", ale Mahomet nie chciał tak długo czekać. Wiec co się wydarzyło? Dostał wiadomość od Allacha, że Aisha musi się oddać Mahometowi - to jest jawna nauka proroka: jest dozwolone zabrać dziecko najlepszego twego przyjaciela. Mahomet, według norm Zachodu, jest perwersyjny. Tyran. Jest on przeciwnikiem wolności słowa. Jeżeli nie zrobisz tego, co on chce, to skończysz źle. Trzeba pomyśleć o tych możnowładcach z Bliskiego Wschodu takich jak: Bin Laden, Chomeini, Saddam Husain. Czy należy się dziwić, że mamy Saddama Hussaina? Mahomet jest jego przykładem - przykładem dla wszystkich muzułmańskich mężczyzn. Czy to dziwne, że tak wielu z nich jest brutalnych? Może ktoś się przestraszy, że to mówię, ale ten ktoś zapomniał prawdopodobnie, skąd pochodzę. Byłam muzułmanką i wiem, o czym mówię. To straszne, ze mieszkając w demokratycznym kraju, gdzie panuje prawo wolności poglądów mamy jeszcze do czynienia z pośmiertnym szantażem proroka Mahometa. W Holandii wolno panu Aboutaleb czytać Koran i myśleć: Mahomet jest fantastyczny. Ja zaś mogę uważać: Mahomet jest nikczemnikiem. Według niego kobiety muszą przebywać w domu, zasłaniać twarz, nie mogą wykonywać wszystkich prac, nie mają tych samych praw spadkowych i mogą być ukamienowane, gdy popełnią cudzołóstwo i to jest inna prawda, tak rożna od tej pokazywanej całemu światu dzięki saudyjskiemu finansowaniu, którą chcę przedstawić. Rozumiem, że kobiety, które nazywają teraz siebie muzułmankami, nie będą mnie rozumiały, ale pewnego dnia ich oczy otworzą się . Musimy wykorzystać wszystkie dostępne kanały socjalne - rodzinę, oświatę, media - do tego, by muzułmanki stały się samodzielne i finansowo niezależne. Wymaga to upływu wielu lat, lecz pewnego dnia zrozumieją one tak jak ja zrozumiałam: "nie chcę żyć tak, jak moja matka"."
4. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracował, aby wykonać swoją prace a siódmego dnia podczas szabatu nie wolno ci wykonywać żadnej pracy.
"W momentach zapracowania myślę: muszą dojść do siebie. Chcę wtedy być tylko sama. W piżamie chodzić po domu i czytać książki. Leniuchuję - właściwie do tego się to sprowadza. W pewnym okresie potrafiłam trzy dni z rzędu leniuchować, lecz przez ostatnie miesiące nie miałam na coś takiego czasu. Myślę, ze niedziela, taka jaka jest proponowana przez chrześcijan, może mi się tylko przydać."
5. Czcij ojca i matkę swą.
"Allach mówi: będziesz posłuszny przede wszystkim mnie, potem twojemu prorokowi Mahometowi a potem ojcu i matce. We wszystkim masz ich słuchać oprócz jednego: wtedy gdy ci powiedzą, że masz przestać wierzyć w Allacha. Długo czekałam, żeby otwarcie powiedzieć o moim zerwaniu z islamem, bojąc się konsekwencji a mianowicie utraty kontaktów z rodziną. Robiłam to tak długo - by wilk był syty i owca cała - jak długo potrafiłam. Wszystko, co ja robię, piszę i mówię, nie zrobiłabym, jeżeli pozostawałabym w rozdarciu. Między mną a moja rodziną jest miejsce dla wielkiego, pustego Boga, moja rodzina nie chce mnie więcej widzieć. Tak perswazyjna potrafi być religia, wkrada się ona w intymne relacje i zmusza rodziców do wyboru między dziećmi a Bogiem."
"Często o nich myślę. Tęsknię bardzo. Ale też potrafię teraz lepiej, kiedy już nie wierzę, zapanować nad moimi wyrzutami sumienia, bo wiem, że moje nieposłuszeństwo nie będzie okupione piekłem. To, co mnie zasmuca, to poczucie, że jest to niepotrzebne, bo dlaczego oni nie mogli mnie zaakceptować taką, jaka jestem. Tak bardzo bym chciała, żeby ojciec był obecny na moim zaprzysiężeniu w Sejmie. Chciałabym, aby mnie przytulił i pieścił jak dawniej. To się już nigdy nie stanie. Mogę wysłać mojej matce pieniądze, ale nie dotrą do niej. Tak bardzo chciałabym się dowiedzieć co się z nią dzieje, lecz nie odważę się zadzwonić. Ona wybrała Allacha, nie mnie."
"'Moja matka jest silną kobietą z własną wolą. Ona chciałaby, aby wszystko toczyło się według jej życzenia, inaczej tłucze i bije. U nas w domu zawsze wszystko było potłuczone. Matka była zimna, niedostępna i perfekcyjna. Kiedy w szkole na dziesięć pytań odpowiadałam dobrze na dziewięć, jedynym jej pytaniem było, dlaczego nie odpowiedziałam na to jedno. Bałam się jej, ale też ją podziwiałam. Zawsze miała dla nas czas, choć wszystko musiała robić sama . Mój ojciec, wtedy kiedy poznał matkę, był najważniejszym człowiekiem w Somalii. Było to krótko po uzyskaniu niepodległości. Był 24 godziny na dobę zajęty polityką, tworzeniem parlamentu i wszystkiego od nowa. Kiedy demokratyczny ruch zamarł i ojciec został uwięziony, matka była bardzo lojalna. Odwiedzała go codziennie i przynosiła mu jedzenie. Za to w trudnych momentach jej życia, kiedy bardzo go potrzebowała, to on ją zawodził. I tak się to powtarzało. My musiałyśmy podążać za ojcem do innych krajów, tam gdzie ona - dumna córka przedniego prawnika - nie potrafiła się porozumieć, bo nie znała języka. Tam, gdzie musiała wychodzić z domu na zakupy, chociaż Allach polecał jej siedzieć w domu. Rozumiem, dlaczego ciągle była taka zagniewana. To jest nieuczciwe porównanie, lecz ja bardziej tęsknię za ojcem niż za matką. On był kochany, tulił nas i bawił się z nami. Mówił, że jestem piękna i mądra. Zawsze mnie chwalił. Jak mój ojciec był w domu, to byłam szczęśliwa. Ale on często odchodził bez pożegnania. Kiedyś powiedział: "Wrócę za tydzień", ale pojawił się dopiero po 10 latach. I jednak... tak, może ta strata kontaktu z moim ojcem to najwyższa cena, którą mam zapłacić. Chciałabym go odwiedzić, ale wiem, że on zatrzaśnie przede mną drzwi, bo chce żyć w złudzeniu, że jestem psychicznie chora. Mimo to i tak bym go odwiedziła raz jeszcze i jeszcze ... Jestem realistką i wiem, że za każdym razem zatrzaskiwałby drzwi przede mną. Jako idealistka mam jednak nadzieję, że kiedyś otworzy przede mną drzwi."
6. Nie będziesz zabijał.
"Niektórzy religijni szaleńcy zabiliby mnie, ponieważ stałam się ateistką i ponieważ mordując mnie mieliby nadzieję dostać się do nieba. Sądzę jednak, że przede wszystkim stanowię zagrożenie dla muzułmanów, którzy boją się, że uda mi się zmienić opinię ludności holenderskiej i niektóre dofinansowania etniczne zostaną cofnięte a muzułmańskie szkoły - zamknięte. Nie mylą się, za mną stoi dużo muzułmanów, którzy boja się oficjalnie wystąpić. Kiedy już to zrobią, kiedy rzeczy zostaną zmienione i prawa ustanowione, nie będzie więcej powodu, aby mnie zabijać. Dla mnie to kwestia przeczekania. Jak długo potrzebuję ochrony? Niedługo jeszcze. To dotyczy nie tylko mnie. Islam i sposób, w jaki ludzie lub partie stają w obronie nauki Mahometa, jest międzynarodowym problemem, zanotowanym w raportach ONZ. (...)
7. Nie będziesz cudzołożył.
"Zostałam wyswatana z moim dalekim kuzynem i miałam razem z nim założyć rodzinę w Kanadzie. Kiedy od niego uciekłam, mój ojciec się mnie wyrzekł. Po pewnym czasie zrobiło mu się mnie żal i doprowadził do tego, że mogłam oficjalnie rozejść się z moim mężem. On uważał, że powinnam znowu wyjść za mąż, ponieważ perspektywa, że umrę bez potomstwa, była dla niego nie do zniesienia. Podczas ostatniego lata mój rozwód został oficjalnie zatwierdzony, lecz tą dobrą wiadomość zaćmiewał fakt, że nie byłam wierna mojemu byłemu mężowi. Miałam rożnych przyjaciół i pięć lat mieszkałam razem z jednym z nich. Nigdy tego nie powiedziałam ojcu, ale somalijskie społeczeństwo - które mnie pilnie obserwuje - pewnie mu doniosło. Teraz to nie wygląda dla mnie zbyt dobrze, według Koranu za nierząd powinnam dostać sto uderzeń kijem a za popełnienie cudzołóstwa być ukamienowana. Mówić o oszukiwaniu...."
"Pomijając kontekst religijny, jestem zawsze wierna. Zauważyłam, że ludzie mówią, że trudno jest wejść ze mną w kontakt. Marco, ten z którym mieszkałam mówił, że nie można mnie zrozumieć. "Ty nie mówisz tego, co myślisz", mówił, "Nigdy nie wiem czy ciebie mam". To prawda: mam trudności, aby się z kimś związać, ale robię to. I zawsze to się kończy kłótnią. Teraz mogę z Marco normalnie rozmawiać i stosunki między nami są bardzo dobre, tak dobre, że zastanawiam się, dlaczego nie zamieszkamy od nowa razem, lecz wiem, jaka mogę być porywcza i nie chcę od nowa przeżywać kłótni. Nie chcę szaleć. Pochodzę z rodziny, gdzie zawsze były kłótnie. Ja chcę czegoś przeciwnego."
8. Nie będziesz kradł.
"Moja matka uważała lekcje wychowania fizycznego za niemoralne. Nie chciała mi dać na dodatkową opłatę, którą za to trzeba było uiścić, dlatego tez musiałam ukraść. To samo było z lekcjami śpiewu lub z kolorowymi ołówkami, które trzeba było kupić do szkoły. Jak tylko się zorientowała, że jej giną pieniądze, zaczęła kląć, złapała mnie za włosy i pociągnęła przez cały pokój. Dzięki niej zawsze byłam posiniaczona i podrapana. Biła mnie ręką, kijem lub tym, co miała akurat pod ręką. Zabierałam też matce zapasy żywnościowe i dawałam przychodzącym żebrakom. Pierwszym razem, gdy się zorientowała, to jeszcze się uśmiechnęła, ale kiedy pewnego dnia zgraja biedaków stała pod naszym domem i zorientowała się, że zapasy na ten miesiąc zniknęły z szafy, była wściekła."
"Święta. Ja? Nie, naprawdę nie. Popełniłam dużo złych rzeczy. Dokuczałam koleżankom w szkole, dzwoniłam dla żartów po sąsiadach i dręczyłam babcie. Wystarczająco, nie? Opowiem, co zrobiłam z naszym nauczycielem Koranu. Został napiętnowany. Po tym, jak moja matka doszła do wniosku, że w szkole Koranu nic nie osiągniemy, wzięła prywatnego nauczyciela, który miał nas uczyć w domu. Kazał nam nawet zrobić atrament i przepisywać nim części Koranu na desce. Następnie musiałyśmy to zmywać i od nowa przepisywać. Co sobotę. Po pewnym czasie miałam tego dosyć i zamknęłam się razem z siostrą w toalecie. Do drzwi przychodził nauczyciel, matka i babcia, ale nikomu nie otworzyłyśmy. Ja krzyczałam straszne rzeczy do nauczyciela, między innymi, że przepisywanie na drzewie było niemodne już w XVI wieku. W pewnym momencie moja matka miała tego dosyć, zapłaciła za lekcje i kazała nauczycielowi już więcej nie przychodzić. Niewiele później, kiedy byłam sama w domu on przyszedł z powrotem. Spróbowałam uciec, ale niestety nie udało mi się. Wyciągnął mnie z domu i zawiązał mi oczy i zaczął mnie bić. Kiedy spróbowałam się oswobodzić, złapał moja głowę w złości, uderzył nią w mur i potem jeszcze raz. Nagle usłyszałam kroki, potem straciłam przytomność. Wstrząs mózgu. Musiał zapłacić za dwanaście dni, które spędziłam w szpitalu. Plus odszkodowanie dla mnie. On nie może się więcej pokazać. Jest do końca życia napiętnowany. Mam to na swoim sumieniu: doprowadziłam kogoś do białej gorączki."
9. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.
"Opanowałam sztukę kłamstwa, lecz nie jest mi ona więcej potrzebna - nie ma przecież Boga a ja nie muszę mówić prawdy, bo on tak chce - świadomie wybrałam, że nie będę już więcej tego robić."
10. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wolu, ani jego ośla, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.
"To zależy od tego, czego pożądasz. Ja chciałabym tak jak Karl Popper Biographical note, pisać prace filozoficzne. Zatem rozpoczęcie politycznej kariery jest szkodliwe dla moich ideałów. Najchętniej zostałabym filozofem i zajęłabym się opracowywaniem swych własnych teorii. Móc pisać bez ograniczeń, mieć kogoś do sprzątania, nie troszczyć się o chleb codzienny, prowadzić prawdziwe debaty w miejsce rozmów o niczym. Tak, to sprawiłoby, że czułabym się szczęśliwa."
*
Tekst pochodzi z Trouw & Gazeta.pl > Świat > Komentarze i analizy;
Wolność i jej wrogowie by Timothy Garton Ash, ostatnia aktualizacja 2006-10-06 Rockoe.
W pierwszej dekadzie XXI wieku nawet w krajach, gdzie od dawna panuje liberalna demokracja, obszar wolności słowa ulega i będzie ulegał erozji - chyba że staniemy w jej obronie
Niemal co dzień pojawia się nowe zagrożenie wolności słowa. Francuski filozof ukrywa się, bo na islamskich stronach internetowych grożą mu śmiercią za opublikowanie we francuskiej gazecie artykułu, w którym pisał, że Koran ukazuje Mahometa jako „mistrza nienawiści”. Berlińska Deutsche Oper przerwała przygotowania do wystawienia „Idomeneo” Mozarta - w inscenizacji miała być pokazana ucięta (plastikowa? z papier mâché?) głowa Mahometa wraz z głowami Jezusa, Buddy i Posejdona - po telefonicznej groźbie przekazanej dyrekcji przez policję. To tylko ostatni tydzień.
Wcześniej mieliśmy zabójstwo holenderskiego reżysera Theo van Gogha oraz polowanie na Ayaan Hirsi Ali i Salmana Rushdiego. Pobito brytyjskiego działacza antyfaszystowskiego po umieszczeniu jego zdjęcia z adresem na stronie skrajnie prawicowej organizacji Redwatch. Obrońcy praw zwierząt grożą śmiercią prowadzącym badania medyczne i ich rodzinom. Ekstremiści sikhijscy zmusili brytyjski teatr do zdjęcia ze sceny sztuki, która im się nie podobała. Ekstremiści chrześcijańscy grożą dyrekcji BBC, oburzeni wyemitowaniem musicalu "Jerry Springer: The Opera". Mam kontynuować?
Cenzura i autocenzura
"Fanatycy bez granic" są w natarciu. Błędem byłoby widzieć jedną "wojnę z terroryzmem", gdyż nasi przeciwnicy są bardzo różni, podobnie jak ich ideologie. Ale kto łudzi się, że nie walczymy z legionem wrogów wolności, potencjalnie równie niebezpiecznych, jak ci, którym musieliśmy stawić czoło w latach 30., ten nie wie, w jakim świecie żyje. To znaczy - jest typowym współczesnym Europejczykiem. W pierwszej dekadzie XXI wieku nawet w krajach, gdzie od dawna panuje liberalna demokracja, obszar wolności słowa ulegał, ulega i będzie ulegał postępującej erozji - chyba że staniemy w jej obronie. Wolność słowa nie jest wyłączną domeną pisarzy i artystów. To wolność podstawowa, życiodajny tlen dla wszystkich innych swobód. Nie bez powodu John Stuart Mill poświęcił w "O wolności" cały rozdział "wolności myśli i słowa".
Erozja jej następuje na różne sposoby. Najoczywistszym jest przemoc bądź groźba przemocy: "jeśli to powiesz, zabijemy cię". Dziś jest to nieporównanie łatwiejsze dzięki internetowi, poczcie elektronicznej i komórkom. Francuski filozof Robert Redeker ukrywa się, odkąd na islamskiej stronie wezwano, by "ta świnia" została "ukarana przez lwy Francji" tak, jak to zrobił "lew Holandii Mohammed al Bouyeri", pod czym zamieszczono jego adres domowy, zdjęcie i numer telefonu. Mohammed Bouyeri był zabójcą Theo van Gogha.
Dalej mamy protesty publiczne, łączące się niekiedy z zawoalowaną groźbą przemocy. Są i inne, mniej widoczne formy nacisku, w tym broń ekonomiczna - np. bojkot produktów duńskich przez niektóre kraje islamskie po aferze z karykaturami Mahometa, czy niejawne naciski Pekinu na eksporterów, dla których Chiny są głównym rynkiem zbytu.
W reakcji na groźby mamy też do czynienia z autocenzurą. Kanclerz Angela Merkel trafnie nazwała decyzję Deutsche Oper, by zdjąć "Idomeneo", "autocenzurą strachu". Ale autocenzura może wynikać także z poszukiwania w dobrej wierze wielokulturowej harmonii, w myśl zasady "szanuj moje tabu, a ja uszanuję twoje". Demokratyczne rządy i parlamenty podejmują nieprzemyślane próby zapewnienia spokoju i harmonijnego współżycia odmiennych wspólnot religijnych i etnicznych poprzez ustawodawstwo ograniczające wolność słowa. W tę stronę szedł zaproponowany przez rząd brytyjski projekt prawa o podżeganiu do nienawiści religijnej.
Zagrożenia płyną z różnych stron. Absurdem byłoby udawać, że islamscy ekstremiści nie wiodą prymu w zastraszaniu, przynajmniej w Europie i Ameryce. O ile mi wiadomo, chrześcijanie, buddyści i wyznawcy Posejdona nie grozili odwetem z powodu wystawienia na scenie berlińskiej opery odciętych głów ich świętych idoli. Jednak nie tylko dżihadyści chcą odciąć wolności słowa dopływ życiodajnego tlenu. Otrzymałem właśnie wiadomość, że mój przyjaciel Tony Judt, badacz europejskiej historii najnowszej i zdeklarowany przeciwnik polityki Izraela, musiał z dnia na dzień zrezygnować z pobytu w Nowym Jorku po telefonach do goszczącej go instytucji, którą - tak się złożyło - był polski konsulat (Judt proponował debatę na temat "lobby izraelskiego i polityki zagranicznej USA"). Według konsula telefonowały "różne ugrupowania żydowskie", w tym Liga przeciw Zniesławieniu, oraz "amerykańscy dyplomaci i kręgi intelektualne". Telefonów nie da się oczywiście porównać do grożenia śmiercią, ale są jednym z wielu czynników, które prowadzą do stopniowej erozji wolności słowa - nawet w takich klasycznych bastionach wolności, jak: Stany Zjednoczone, Francja i Wielka Brytania.
Słowo pokona miecz
Co robić? Po pierwsze, czuć powagę zagrożenia. Powtarzam: jest to jedno z największych zagrożeń wolności w naszych czasach. Potrzebna jest debata o tym, o czym prawo powinno, a o czym nie powinno pozwalać mówić i pisać. Nawet Mill nie twierdził, że każdy może zawsze i wszędzie mówić wszystko. Potrzebna jest też debata o tym, o czym mądrze i rozsądnie jest mówić w zglobalizowanym świecie, w którym odmienne kultury żyją tak blisko siebie, niczym współlokatorzy przedzieleni cienkim parawanem. Granica mądrości i rozsądku leży dalej niż to, co dyktuje prawo. Uważam na przykład, że artykuł Roberta Redekera w "Le Figaro" był niepowściągliwy i niemądry - autor twierdził, że islam (nie islamizm, nie dżihadyzm, po prostu islam) jest współczesnym odpowiednikiem radzieckiego komunizmu - wczoraj Moskwa, dziś Mekka - a Mahomet był "okrutnym watażką, pogromcą Żydów i poligamistą". Lecz kiedy w odpowiedzi fanatycy bez granic żądają jego głowy, naszym obowiązkiem jest okazać - w duchu Woltera - bezwarunkową solidarność z zagrożonym pisarzem.
Nieważne, że Wolter nigdy zapewne nie wyrzekł słów tak często mu przypisywanych: „Nie zgadzam się z twoimi poglądami, ale po kres moich dni będę bronił twego prawa do ich głoszenia”. To sławne zdanie jest zapewne parafrazą z początku XX wieku, lecz jak najbardziej w jego stylu. Natomiast do chrześcijańskiego duchownego zwrócił się rzeczywiście słowami: „Monsieur l'abbe, nie cierpię tego, co piszesz, ale oddałbym życie, byś mógł to pisać dalej”. Decydująca jest kolejność. Za często ostatnimi czasy, od sprawy Rushdiego poczynając, reakcja ma odwrotną składnię: „bronię oczywiście twojej wolności słowa, ale...”. Wolter słusznie to odwrócił: najpierw dystans, lecz potem bezwarunkowa solidarność. Teraz wszyscy musimy spełnić swoje zadanie. Przyszłość wolności zależy od słowa, które pokona miecz.
* Timothy Garton Ash - profesor studiów europejskich na Uniwersytecie Oksfordzkim, autor książek o historii najnowszej. Ostatnio opublikował „Wolny świat. Dlaczego kryzys Zachodu jest szansą naszych czasów”
Przełożył Sergiusz Kowalski
Autor: Mateusz SzewczykTrzy lata temu nikt nie słyszał w Holandii o Ayaan Hirsi Ali z Somalii. W tej chwili każdy wie, kim ona jest. Jest muzułmanką, która niemiłosiernie krytykuje islam. Jest znaną kobietą-politykiem, członkiem Sejmu i ma status kontrowersyjnej gwiazdy, przez niektórych kochanej a przez innych nienawidzonej.
Ayaan Hirsi Ali urodziła się w 13 listopada 1969 w Mogadiszu, stolicy Somalii, we Wschodniej Afryce. Jej ojciec, dr Hirsi Magan przeciwstawił się dyktatorowi Mohamedowi Siad Barre i musiał uciekać z kraju. Jego rodzina - żona i dwie córki: Ayaan i Haweya - podążyły razem z nim. Hirsi Ali dojrzewała w najbardziej islamistycznych krajach: Kenii, Etiopii, Arabii Saudyjskiej. Szkołę, M.G. Secondary School w Nairobi (Kenia), ukończyła w 1987 r. W Holandii, w której jest od 1991 roku, skończyła Wyższą Szkołę Socjologii.
Papież Jan Paweł II zajmuje pierwsze trzy miejsca na liście bestsellerów włoskiej gazety La Stampa, a jako czwarta jest Ayaan Hirsi Ali ze swoją książką "Non Sottomessa", zawierającej wybór esejów a także scenariusz do filmu "Submisja". Według wydawnictwa Augustus prawa autorskie do jej książki są sprzedane również amerykańskiemu wydawnictwu Free Press. W tym miesiącu jej książka ukaże się w Niemczech i we Francji.
1. Nie będziesz miał bogów innych oprócz mnie.
"Moja wiara była wiarą strachu. Strachu przed błędami. Strachu, że Allach będzie zagniewany. Strachu przed pójściem do piekła. Trwogą przed płomieniami, trwogą przed ogniem. Allach był władcą, obecnym zawsze i wszędzie, gotowym zabrać mojego ojca i wrzucić go do więzienia. Takie były moje relacje z Allachem: tak długo jak zostawiał mnie w spokoju, tak długo byłam zadowolona. O tak, modliłam się, aby mama przestała mnie bić, lecz tak jak inne dzieci pewnego dnia pojmują, ze Święty Mikołaj nie istnieje, tak ja pojęłam, że nie muszę od niego (Boga) za dużo oczekiwać. Chyba jestem z natury ateistką, tylko trochę trwało, zanim mogłam zrozumieć swoje przekonania. Może to zabrzmi arogancko, ale uważam, że większość ludzi, którzy się nazywają wierzącymi, są w rzeczywistości ateistami. Unikają oni pytania, czy rzeczywiście wierzą w Boga i gubią się w wywodach na temat wiary. Powinniśmy przeprowadzić w Holandii dyskusję na temat: skąd się bierze moralność, od ludzi czy może dostaliśmy ją od Boga? Musimy zacząć od analizy przemówień premiera Jana Petera Balkenende. On zawsze mówi o biblijnych wartościach i normach, nigdy o rzeczach, które Bóg polecił nam robić i na co nam pozwolił. Balkenende - naukowiec, człowiek, który musiał nauczyć się porzucać pewne dogmaty by dojść do pełnej prawdy wierzy, że Ziemia została stworzona w ciągu 6 dni? Że Ewa została stworzona z żebra Adama? To niemożliwe. Naukowcy nie mogą w to wierzyć, jestem przekonana, ze Balkeende nie jest chrześcijaninem."
2. Nie uczynisz sobie posągu, ani żadnego obrazu tego, co jest na niebie wysoko, albo na ziemi nisko, lub w wodzie poniżej ziemi.
"Pierwszym przykazaniem Mahomet chce zamknąć zdrowy rozsadek, a drugim podporządkować sobie piękną i i romantyczną stronę stronę człowieczeństwa. To oburzające, że tylu ludzi zostaje pozbawionych sztuki. W tym znaczeniu islam jest przeżytkiem kulturowym, skamieniałym i niezmiennym. Wszystko już napisano w Koranie i niczego nie można tam dodać. Osobiście uważam nauki Mahometa za przestarzałe, ale ponieważ jako polityk nie chcę zaczynać debaty z ludźmi, którzy mogliby mi zarzucić, że ich nazwałam niedorozwiniętymi - cofam to stwierdzenie. Właściwie to powinnam oględnie stwierdzić: uważam islam - poddanie się woli Allacha - za anachroniczny punkt wyjścia, lecz to nie oznacza, że wyznawców tej religii uważam za niedorozwiniętych. To coś innego. Oni mogą się jeszcze rozwinąć."
3. Nie będziesz wzywał imienia Pana Boga twego do czczych rzeczy, gdyż Pan nie pozostawi bezkarnie tego, który wzywa Jego imienia do czczych rzeczy.
"Za obrazę proroka Mahometa grozi kara śmierci - słyszał prorok od samego Boga, tak często jak otrzymywał wiadomości które mu były przydatne. Przeczytaj to samo w Koranie: zabrał on Zayneb, żonę swojego ucznia mówiąc, że to wola Allacha. Jeszcze gorzej: zakochał się w Aishy, dziewięcioletniej córce swojego najlepszego przyjaciela. Jej ojciec prosił: "Poczekaj, ona dorośnie", ale Mahomet nie chciał tak długo czekać. Wiec co się wydarzyło? Dostał wiadomość od Allacha, że Aisha musi się oddać Mahometowi - to jest jawna nauka proroka: jest dozwolone zabrać dziecko najlepszego twego przyjaciela. Mahomet, według norm Zachodu, jest perwersyjny. Tyran. Jest on przeciwnikiem wolności słowa. Jeżeli nie zrobisz tego, co on chce, to skończysz źle. Trzeba pomyśleć o tych możnowładcach z Bliskiego Wschodu takich jak: Bin Laden, Chomeini, Saddam Husain. Czy należy się dziwić, że mamy Saddama Hussaina? Mahomet jest jego przykładem - przykładem dla wszystkich muzułmańskich mężczyzn. Czy to dziwne, że tak wielu z nich jest brutalnych? Może ktoś się przestraszy, że to mówię, ale ten ktoś zapomniał prawdopodobnie, skąd pochodzę. Byłam muzułmanką i wiem, o czym mówię. To straszne, ze mieszkając w demokratycznym kraju, gdzie panuje prawo wolności poglądów mamy jeszcze do czynienia z pośmiertnym szantażem proroka Mahometa. W Holandii wolno panu Aboutaleb czytać Koran i myśleć: Mahomet jest fantastyczny. Ja zaś mogę uważać: Mahomet jest nikczemnikiem. Według niego kobiety muszą przebywać w domu, zasłaniać twarz, nie mogą wykonywać wszystkich prac, nie mają tych samych praw spadkowych i mogą być ukamienowane, gdy popełnią cudzołóstwo i to jest inna prawda, tak rożna od tej pokazywanej całemu światu dzięki saudyjskiemu finansowaniu, którą chcę przedstawić. Rozumiem, że kobiety, które nazywają teraz siebie muzułmankami, nie będą mnie rozumiały, ale pewnego dnia ich oczy otworzą się . Musimy wykorzystać wszystkie dostępne kanały socjalne - rodzinę, oświatę, media - do tego, by muzułmanki stały się samodzielne i finansowo niezależne. Wymaga to upływu wielu lat, lecz pewnego dnia zrozumieją one tak jak ja zrozumiałam: "nie chcę żyć tak, jak moja matka"."
4. Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić. Sześć dni będziesz pracował, aby wykonać swoją prace a siódmego dnia podczas szabatu nie wolno ci wykonywać żadnej pracy.
"W momentach zapracowania myślę: muszą dojść do siebie. Chcę wtedy być tylko sama. W piżamie chodzić po domu i czytać książki. Leniuchuję - właściwie do tego się to sprowadza. W pewnym okresie potrafiłam trzy dni z rzędu leniuchować, lecz przez ostatnie miesiące nie miałam na coś takiego czasu. Myślę, ze niedziela, taka jaka jest proponowana przez chrześcijan, może mi się tylko przydać."
5. Czcij ojca i matkę swą.
"Allach mówi: będziesz posłuszny przede wszystkim mnie, potem twojemu prorokowi Mahometowi a potem ojcu i matce. We wszystkim masz ich słuchać oprócz jednego: wtedy gdy ci powiedzą, że masz przestać wierzyć w Allacha. Długo czekałam, żeby otwarcie powiedzieć o moim zerwaniu z islamem, bojąc się konsekwencji a mianowicie utraty kontaktów z rodziną. Robiłam to tak długo - by wilk był syty i owca cała - jak długo potrafiłam. Wszystko, co ja robię, piszę i mówię, nie zrobiłabym, jeżeli pozostawałabym w rozdarciu. Między mną a moja rodziną jest miejsce dla wielkiego, pustego Boga, moja rodzina nie chce mnie więcej widzieć. Tak perswazyjna potrafi być religia, wkrada się ona w intymne relacje i zmusza rodziców do wyboru między dziećmi a Bogiem."
"Często o nich myślę. Tęsknię bardzo. Ale też potrafię teraz lepiej, kiedy już nie wierzę, zapanować nad moimi wyrzutami sumienia, bo wiem, że moje nieposłuszeństwo nie będzie okupione piekłem. To, co mnie zasmuca, to poczucie, że jest to niepotrzebne, bo dlaczego oni nie mogli mnie zaakceptować taką, jaka jestem. Tak bardzo bym chciała, żeby ojciec był obecny na moim zaprzysiężeniu w Sejmie. Chciałabym, aby mnie przytulił i pieścił jak dawniej. To się już nigdy nie stanie. Mogę wysłać mojej matce pieniądze, ale nie dotrą do niej. Tak bardzo chciałabym się dowiedzieć co się z nią dzieje, lecz nie odważę się zadzwonić. Ona wybrała Allacha, nie mnie."
"'Moja matka jest silną kobietą z własną wolą. Ona chciałaby, aby wszystko toczyło się według jej życzenia, inaczej tłucze i bije. U nas w domu zawsze wszystko było potłuczone. Matka była zimna, niedostępna i perfekcyjna. Kiedy w szkole na dziesięć pytań odpowiadałam dobrze na dziewięć, jedynym jej pytaniem było, dlaczego nie odpowiedziałam na to jedno. Bałam się jej, ale też ją podziwiałam. Zawsze miała dla nas czas, choć wszystko musiała robić sama . Mój ojciec, wtedy kiedy poznał matkę, był najważniejszym człowiekiem w Somalii. Było to krótko po uzyskaniu niepodległości. Był 24 godziny na dobę zajęty polityką, tworzeniem parlamentu i wszystkiego od nowa. Kiedy demokratyczny ruch zamarł i ojciec został uwięziony, matka była bardzo lojalna. Odwiedzała go codziennie i przynosiła mu jedzenie. Za to w trudnych momentach jej życia, kiedy bardzo go potrzebowała, to on ją zawodził. I tak się to powtarzało. My musiałyśmy podążać za ojcem do innych krajów, tam gdzie ona - dumna córka przedniego prawnika - nie potrafiła się porozumieć, bo nie znała języka. Tam, gdzie musiała wychodzić z domu na zakupy, chociaż Allach polecał jej siedzieć w domu. Rozumiem, dlaczego ciągle była taka zagniewana. To jest nieuczciwe porównanie, lecz ja bardziej tęsknię za ojcem niż za matką. On był kochany, tulił nas i bawił się z nami. Mówił, że jestem piękna i mądra. Zawsze mnie chwalił. Jak mój ojciec był w domu, to byłam szczęśliwa. Ale on często odchodził bez pożegnania. Kiedyś powiedział: "Wrócę za tydzień", ale pojawił się dopiero po 10 latach. I jednak... tak, może ta strata kontaktu z moim ojcem to najwyższa cena, którą mam zapłacić. Chciałabym go odwiedzić, ale wiem, że on zatrzaśnie przede mną drzwi, bo chce żyć w złudzeniu, że jestem psychicznie chora. Mimo to i tak bym go odwiedziła raz jeszcze i jeszcze ... Jestem realistką i wiem, że za każdym razem zatrzaskiwałby drzwi przede mną. Jako idealistka mam jednak nadzieję, że kiedyś otworzy przede mną drzwi."
6. Nie będziesz zabijał.
"Niektórzy religijni szaleńcy zabiliby mnie, ponieważ stałam się ateistką i ponieważ mordując mnie mieliby nadzieję dostać się do nieba. Sądzę jednak, że przede wszystkim stanowię zagrożenie dla muzułmanów, którzy boją się, że uda mi się zmienić opinię ludności holenderskiej i niektóre dofinansowania etniczne zostaną cofnięte a muzułmańskie szkoły - zamknięte. Nie mylą się, za mną stoi dużo muzułmanów, którzy boja się oficjalnie wystąpić. Kiedy już to zrobią, kiedy rzeczy zostaną zmienione i prawa ustanowione, nie będzie więcej powodu, aby mnie zabijać. Dla mnie to kwestia przeczekania. Jak długo potrzebuję ochrony? Niedługo jeszcze. To dotyczy nie tylko mnie. Islam i sposób, w jaki ludzie lub partie stają w obronie nauki Mahometa, jest międzynarodowym problemem, zanotowanym w raportach ONZ. (...)
7. Nie będziesz cudzołożył.
"Zostałam wyswatana z moim dalekim kuzynem i miałam razem z nim założyć rodzinę w Kanadzie. Kiedy od niego uciekłam, mój ojciec się mnie wyrzekł. Po pewnym czasie zrobiło mu się mnie żal i doprowadził do tego, że mogłam oficjalnie rozejść się z moim mężem. On uważał, że powinnam znowu wyjść za mąż, ponieważ perspektywa, że umrę bez potomstwa, była dla niego nie do zniesienia. Podczas ostatniego lata mój rozwód został oficjalnie zatwierdzony, lecz tą dobrą wiadomość zaćmiewał fakt, że nie byłam wierna mojemu byłemu mężowi. Miałam rożnych przyjaciół i pięć lat mieszkałam razem z jednym z nich. Nigdy tego nie powiedziałam ojcu, ale somalijskie społeczeństwo - które mnie pilnie obserwuje - pewnie mu doniosło. Teraz to nie wygląda dla mnie zbyt dobrze, według Koranu za nierząd powinnam dostać sto uderzeń kijem a za popełnienie cudzołóstwa być ukamienowana. Mówić o oszukiwaniu...."
"Pomijając kontekst religijny, jestem zawsze wierna. Zauważyłam, że ludzie mówią, że trudno jest wejść ze mną w kontakt. Marco, ten z którym mieszkałam mówił, że nie można mnie zrozumieć. "Ty nie mówisz tego, co myślisz", mówił, "Nigdy nie wiem czy ciebie mam". To prawda: mam trudności, aby się z kimś związać, ale robię to. I zawsze to się kończy kłótnią. Teraz mogę z Marco normalnie rozmawiać i stosunki między nami są bardzo dobre, tak dobre, że zastanawiam się, dlaczego nie zamieszkamy od nowa razem, lecz wiem, jaka mogę być porywcza i nie chcę od nowa przeżywać kłótni. Nie chcę szaleć. Pochodzę z rodziny, gdzie zawsze były kłótnie. Ja chcę czegoś przeciwnego."
8. Nie będziesz kradł.
"Moja matka uważała lekcje wychowania fizycznego za niemoralne. Nie chciała mi dać na dodatkową opłatę, którą za to trzeba było uiścić, dlatego tez musiałam ukraść. To samo było z lekcjami śpiewu lub z kolorowymi ołówkami, które trzeba było kupić do szkoły. Jak tylko się zorientowała, że jej giną pieniądze, zaczęła kląć, złapała mnie za włosy i pociągnęła przez cały pokój. Dzięki niej zawsze byłam posiniaczona i podrapana. Biła mnie ręką, kijem lub tym, co miała akurat pod ręką. Zabierałam też matce zapasy żywnościowe i dawałam przychodzącym żebrakom. Pierwszym razem, gdy się zorientowała, to jeszcze się uśmiechnęła, ale kiedy pewnego dnia zgraja biedaków stała pod naszym domem i zorientowała się, że zapasy na ten miesiąc zniknęły z szafy, była wściekła."
"Święta. Ja? Nie, naprawdę nie. Popełniłam dużo złych rzeczy. Dokuczałam koleżankom w szkole, dzwoniłam dla żartów po sąsiadach i dręczyłam babcie. Wystarczająco, nie? Opowiem, co zrobiłam z naszym nauczycielem Koranu. Został napiętnowany. Po tym, jak moja matka doszła do wniosku, że w szkole Koranu nic nie osiągniemy, wzięła prywatnego nauczyciela, który miał nas uczyć w domu. Kazał nam nawet zrobić atrament i przepisywać nim części Koranu na desce. Następnie musiałyśmy to zmywać i od nowa przepisywać. Co sobotę. Po pewnym czasie miałam tego dosyć i zamknęłam się razem z siostrą w toalecie. Do drzwi przychodził nauczyciel, matka i babcia, ale nikomu nie otworzyłyśmy. Ja krzyczałam straszne rzeczy do nauczyciela, między innymi, że przepisywanie na drzewie było niemodne już w XVI wieku. W pewnym momencie moja matka miała tego dosyć, zapłaciła za lekcje i kazała nauczycielowi już więcej nie przychodzić. Niewiele później, kiedy byłam sama w domu on przyszedł z powrotem. Spróbowałam uciec, ale niestety nie udało mi się. Wyciągnął mnie z domu i zawiązał mi oczy i zaczął mnie bić. Kiedy spróbowałam się oswobodzić, złapał moja głowę w złości, uderzył nią w mur i potem jeszcze raz. Nagle usłyszałam kroki, potem straciłam przytomność. Wstrząs mózgu. Musiał zapłacić za dwanaście dni, które spędziłam w szpitalu. Plus odszkodowanie dla mnie. On nie może się więcej pokazać. Jest do końca życia napiętnowany. Mam to na swoim sumieniu: doprowadziłam kogoś do białej gorączki."
9. Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek.
"Opanowałam sztukę kłamstwa, lecz nie jest mi ona więcej potrzebna - nie ma przecież Boga a ja nie muszę mówić prawdy, bo on tak chce - świadomie wybrałam, że nie będę już więcej tego robić."
10. Nie będziesz pożądał domu bliźniego twego. Nie będziesz pożądał żony bliźniego twego, ani jego niewolnika, ani jego niewolnicy, ani jego wolu, ani jego ośla, ani żadnej rzeczy, która należy do bliźniego twego.
"To zależy od tego, czego pożądasz. Ja chciałabym tak jak Karl Popper Biographical note, pisać prace filozoficzne. Zatem rozpoczęcie politycznej kariery jest szkodliwe dla moich ideałów. Najchętniej zostałabym filozofem i zajęłabym się opracowywaniem swych własnych teorii. Móc pisać bez ograniczeń, mieć kogoś do sprzątania, nie troszczyć się o chleb codzienny, prowadzić prawdziwe debaty w miejsce rozmów o niczym. Tak, to sprawiłoby, że czułabym się szczęśliwa."
*
Tekst pochodzi z Trouw & Gazeta.pl > Świat > Komentarze i analizy;
Wolność i jej wrogowie by Timothy Garton Ash, ostatnia aktualizacja 2006-10-06 Rockoe.
W pierwszej dekadzie XXI wieku nawet w krajach, gdzie od dawna panuje liberalna demokracja, obszar wolności słowa ulega i będzie ulegał erozji - chyba że staniemy w jej obronie
Niemal co dzień pojawia się nowe zagrożenie wolności słowa. Francuski filozof ukrywa się, bo na islamskich stronach internetowych grożą mu śmiercią za opublikowanie we francuskiej gazecie artykułu, w którym pisał, że Koran ukazuje Mahometa jako „mistrza nienawiści”. Berlińska Deutsche Oper przerwała przygotowania do wystawienia „Idomeneo” Mozarta - w inscenizacji miała być pokazana ucięta (plastikowa? z papier mâché?) głowa Mahometa wraz z głowami Jezusa, Buddy i Posejdona - po telefonicznej groźbie przekazanej dyrekcji przez policję. To tylko ostatni tydzień.
Wcześniej mieliśmy zabójstwo holenderskiego reżysera Theo van Gogha oraz polowanie na Ayaan Hirsi Ali i Salmana Rushdiego. Pobito brytyjskiego działacza antyfaszystowskiego po umieszczeniu jego zdjęcia z adresem na stronie skrajnie prawicowej organizacji Redwatch. Obrońcy praw zwierząt grożą śmiercią prowadzącym badania medyczne i ich rodzinom. Ekstremiści sikhijscy zmusili brytyjski teatr do zdjęcia ze sceny sztuki, która im się nie podobała. Ekstremiści chrześcijańscy grożą dyrekcji BBC, oburzeni wyemitowaniem musicalu "Jerry Springer: The Opera". Mam kontynuować?
Cenzura i autocenzura
"Fanatycy bez granic" są w natarciu. Błędem byłoby widzieć jedną "wojnę z terroryzmem", gdyż nasi przeciwnicy są bardzo różni, podobnie jak ich ideologie. Ale kto łudzi się, że nie walczymy z legionem wrogów wolności, potencjalnie równie niebezpiecznych, jak ci, którym musieliśmy stawić czoło w latach 30., ten nie wie, w jakim świecie żyje. To znaczy - jest typowym współczesnym Europejczykiem. W pierwszej dekadzie XXI wieku nawet w krajach, gdzie od dawna panuje liberalna demokracja, obszar wolności słowa ulegał, ulega i będzie ulegał postępującej erozji - chyba że staniemy w jej obronie. Wolność słowa nie jest wyłączną domeną pisarzy i artystów. To wolność podstawowa, życiodajny tlen dla wszystkich innych swobód. Nie bez powodu John Stuart Mill poświęcił w "O wolności" cały rozdział "wolności myśli i słowa".
Erozja jej następuje na różne sposoby. Najoczywistszym jest przemoc bądź groźba przemocy: "jeśli to powiesz, zabijemy cię". Dziś jest to nieporównanie łatwiejsze dzięki internetowi, poczcie elektronicznej i komórkom. Francuski filozof Robert Redeker ukrywa się, odkąd na islamskiej stronie wezwano, by "ta świnia" została "ukarana przez lwy Francji" tak, jak to zrobił "lew Holandii Mohammed al Bouyeri", pod czym zamieszczono jego adres domowy, zdjęcie i numer telefonu. Mohammed Bouyeri był zabójcą Theo van Gogha.
Dalej mamy protesty publiczne, łączące się niekiedy z zawoalowaną groźbą przemocy. Są i inne, mniej widoczne formy nacisku, w tym broń ekonomiczna - np. bojkot produktów duńskich przez niektóre kraje islamskie po aferze z karykaturami Mahometa, czy niejawne naciski Pekinu na eksporterów, dla których Chiny są głównym rynkiem zbytu.
W reakcji na groźby mamy też do czynienia z autocenzurą. Kanclerz Angela Merkel trafnie nazwała decyzję Deutsche Oper, by zdjąć "Idomeneo", "autocenzurą strachu". Ale autocenzura może wynikać także z poszukiwania w dobrej wierze wielokulturowej harmonii, w myśl zasady "szanuj moje tabu, a ja uszanuję twoje". Demokratyczne rządy i parlamenty podejmują nieprzemyślane próby zapewnienia spokoju i harmonijnego współżycia odmiennych wspólnot religijnych i etnicznych poprzez ustawodawstwo ograniczające wolność słowa. W tę stronę szedł zaproponowany przez rząd brytyjski projekt prawa o podżeganiu do nienawiści religijnej.
Zagrożenia płyną z różnych stron. Absurdem byłoby udawać, że islamscy ekstremiści nie wiodą prymu w zastraszaniu, przynajmniej w Europie i Ameryce. O ile mi wiadomo, chrześcijanie, buddyści i wyznawcy Posejdona nie grozili odwetem z powodu wystawienia na scenie berlińskiej opery odciętych głów ich świętych idoli. Jednak nie tylko dżihadyści chcą odciąć wolności słowa dopływ życiodajnego tlenu. Otrzymałem właśnie wiadomość, że mój przyjaciel Tony Judt, badacz europejskiej historii najnowszej i zdeklarowany przeciwnik polityki Izraela, musiał z dnia na dzień zrezygnować z pobytu w Nowym Jorku po telefonach do goszczącej go instytucji, którą - tak się złożyło - był polski konsulat (Judt proponował debatę na temat "lobby izraelskiego i polityki zagranicznej USA"). Według konsula telefonowały "różne ugrupowania żydowskie", w tym Liga przeciw Zniesławieniu, oraz "amerykańscy dyplomaci i kręgi intelektualne". Telefonów nie da się oczywiście porównać do grożenia śmiercią, ale są jednym z wielu czynników, które prowadzą do stopniowej erozji wolności słowa - nawet w takich klasycznych bastionach wolności, jak: Stany Zjednoczone, Francja i Wielka Brytania.
Słowo pokona miecz
Co robić? Po pierwsze, czuć powagę zagrożenia. Powtarzam: jest to jedno z największych zagrożeń wolności w naszych czasach. Potrzebna jest debata o tym, o czym prawo powinno, a o czym nie powinno pozwalać mówić i pisać. Nawet Mill nie twierdził, że każdy może zawsze i wszędzie mówić wszystko. Potrzebna jest też debata o tym, o czym mądrze i rozsądnie jest mówić w zglobalizowanym świecie, w którym odmienne kultury żyją tak blisko siebie, niczym współlokatorzy przedzieleni cienkim parawanem. Granica mądrości i rozsądku leży dalej niż to, co dyktuje prawo. Uważam na przykład, że artykuł Roberta Redekera w "Le Figaro" był niepowściągliwy i niemądry - autor twierdził, że islam (nie islamizm, nie dżihadyzm, po prostu islam) jest współczesnym odpowiednikiem radzieckiego komunizmu - wczoraj Moskwa, dziś Mekka - a Mahomet był "okrutnym watażką, pogromcą Żydów i poligamistą". Lecz kiedy w odpowiedzi fanatycy bez granic żądają jego głowy, naszym obowiązkiem jest okazać - w duchu Woltera - bezwarunkową solidarność z zagrożonym pisarzem.
Nieważne, że Wolter nigdy zapewne nie wyrzekł słów tak często mu przypisywanych: „Nie zgadzam się z twoimi poglądami, ale po kres moich dni będę bronił twego prawa do ich głoszenia”. To sławne zdanie jest zapewne parafrazą z początku XX wieku, lecz jak najbardziej w jego stylu. Natomiast do chrześcijańskiego duchownego zwrócił się rzeczywiście słowami: „Monsieur l'abbe, nie cierpię tego, co piszesz, ale oddałbym życie, byś mógł to pisać dalej”. Decydująca jest kolejność. Za często ostatnimi czasy, od sprawy Rushdiego poczynając, reakcja ma odwrotną składnię: „bronię oczywiście twojej wolności słowa, ale...”. Wolter słusznie to odwrócił: najpierw dystans, lecz potem bezwarunkowa solidarność. Teraz wszyscy musimy spełnić swoje zadanie. Przyszłość wolności zależy od słowa, które pokona miecz.
* Timothy Garton Ash - profesor studiów europejskich na Uniwersytecie Oksfordzkim, autor książek o historii najnowszej. Ostatnio opublikował „Wolny świat. Dlaczego kryzys Zachodu jest szansą naszych czasów”
Przełożył Sergiusz Kowalski
Friday, September 16, 2005
BBC NEWS | Programmes | Who Runs Your World | Quiz and Games | Pick your team to run the world
who runs your world BBC has selected 100 people - leaders, thinkers, economists and others - for you to pick your elite from including Ayaan Hirsi Ali!
Tuesday, September 06, 2005
Salman Rushdie: Не нужно больше привычного фанатизма
NOMAD (Номад) - Салман Рушди: Не нужно больше привычного фанатизма Невозможно вечно держать в тюрьме мысли, чувства и нужды людей, какими бы жестокими ни были инквизиции
Салман Рушди, "The New York Times", 27 ноября 2002 года.
В удивительном мире ислама прошедшая неделя была наполнена примечательными событиями. Встреча нигерийского ислама с этим средоточием порока, конкурсом красоты "Мисс Мира", оказалась, мягко говоря, не нравоучительной. Сначала кое-кто из участниц конкурса осмелился возразить против приговора шариатского суда, что нигерийскую женщину, признанную виновной в супружеской измене, следует забить до смерти камнями, и угрожал бойкотировать этот конкурс - что вынудило нигерийские власти обещать, что данная женщина не будет подвергнута смертоносному граду булыжников. А затем Исиома Дэниэль (Isioma Daniel), нигерийский журналист-христианин, имел наглость предположить, что, если бы сегодня был жив пророк Магомед (Muhammad), он, возможно, сам пожелал бы взять в жены одну из этих красоток в купальниках.
Это было уж слишком. И тогда истинно верующие нигерийские мусульмане занялись священным делом убийств, грабежей и поджогов, призывая к тому, чтобы обезглавить г-на Дэниэля. И кто может их за это винить? Разумеется, не президент Нигерии, который сразу же возложил вину на плечи несчастного журналиста. [Жермен Грир и другие проживающие в Англии феминистки, которым не нравится решение перенести конкурс "Мисс Мира" в Лондон, предпочли ворчать по поводу конкурса красоты. А то, что убийц, грабителей и поджигателей следовало бы призвать к ответу, очевидно, ускользнуло от их внимания.]
А между тем в Исламской Республике Иран некто Хашем Агхаджари (Hashem Aghajari), человек с незапятнанной исламской репутацией - потерявший ногу в бою, как говорят, при захвате посольства Великого Сатаны в Тегеране в начале революции - находится в ожидании приведения в исполнение смертного приговора, вынесенного ему за то, что он критиковал муллу, управляющего страной.
В Иране не нужно даже высказывать крамольных мыслей в отношении пророка, чтобы заслужить честь быть убитым. Сердца истинно верующих наполняются гневом вследствие куда менее веских причин. Тысячи молодых людей по всей стране были достаточно незрелыми, чтобы протестовать против приговора г-ну Агхаджари, за что духовный лидер, аятолла Али Хаменеи (Ali Khamenei), должным образом их отругал. (Более 10000 истинно верующих прошли по Тегерану, демонстрируя свою поддержку жесткого ислама.)
А тем временем в Египте хитовый телевизионный сериал "Всадник без лошади" (Horseman Without a Horse) предлагает антисемитскую программу для огромной и жаждущей аудитории. Старая фальшивка под названием "Протоколы сионских мудрецов"
(The Protocols of the Elders of Zion) - документ, который якобы доказывает, что действительно существует тайный еврейский заговор с целью захвата всего мира, и который давным-давно был разоблачен как фальшивка тайной полиции царя Николая II - в данном сериале преподносится как исторический факт.
Да, это все тот же Египет, в котором средства массовой информации (СМИ) подвергаются жесткой цензуре, чтобы не допустить ничего, что мешает властям наслаждаться жизнью. Но, погодите секундочку. Вот звезда и соавтор этого сериала, Мохаммед Собхи (Mohammed Sobhi), говорит нам, что на кону стоит ничуть не меньше, чем сама свобода слова, и поэтому, если его обманное шоу "привело в ужас сионистов", ну что ж, это круто. Он будет делать новые программы в том же духе. Вот это отчаянный парень!
Наконец, не будем забывать ужасающую историю голландской мусульманки Айян Хирси Али (Ayaan Hirsi Ali), которой пришлось бежать из Нидерландов, потому что она сказала, что мусульманские мужчины угнетают мусульманских женщин - злобная идея, которая так сильно возмутила мусульманских мужчин, что они стали угрожать ей смертью.
Может, несправедливо сваливать все эти гадости в одну кучу? Возможно. Но у них есть кое-что общее. Айян Хирси Али была обвинена в том, что является голландской версией Салмана Рушди, г-н Агхаджари - иранской версией, Исиома Дэниэль - нигерийским воплощением того же демона. Пару месяцев назад я сказал, что ненавижу слоганизацию моего имени исламистами во всем мире. Я начинаю пересматривать свою позицию. Быть может, не так уж и плохо быть Рушди среди других так называемых "рушдитов". По большей части я чувствую себя комфортно и нередко даже горжусь компанией, в которой оказался.
Где, в конце концов, возмущение мусульман в связи с вышеперечисленными событиями? Сегодня, когда их древнюю, глубоко цивилизованную культуру любви, искусства и философских размышлений похищают параноики, расисты, лжецы, сторонники превосходства мужчин, тираны, фанатики и наркоманы насилия, почему они громко не протестуют?
По крайней мере, в Иране студенты выходят на демонстрации. Но где еще в мусульманском мире можно услышать голоса благоразумного, терпимого мусульманского большинства, сожалеющего о том, что вытворяют нигерийские, египетские, арабские и голландские мусульмане? Мусульмане на Западе тоже кажутся неестественно безмолвными по этим вопросам. Если вы и кричите, мы вас не слышим.
Если умеренные голоса ислама не могут или не хотят настойчиво требовать модернизации своей культуры - и своей веры тоже - тогда, возможно, "рушдитам" придется сделать это за них. На месте каждого такого человека, которого поносят и подавляют, встанут два, десять, тысячи новых людей. Они появятся, потому что невозможно вечно держать в тюрьме мысли, чувства и нужды людей, какими бы жестокими ни были инквизиции.
Мусульманский мир сегодня оказался в плену не западных, а исламских захватчиков, пытающихся удержать взаперти мир, который горсточка людей, находящихся в абсолютном меньшинстве, стремится открыть. Пока большинство безмолвствует, выиграть эту войну будет крайне трудно. Но в конечном итоге, будем надеяться, кто-нибудь все же вышибет дверь этой тюрьмы.
Сокращенный перевод: Федотов Виктор, inoСМИ.Ru
Опубликовано на сайте inosmi.ru: 27 ноября 2002, 13:12
Салман Рушди, "The New York Times", 27 ноября 2002 года.
В удивительном мире ислама прошедшая неделя была наполнена примечательными событиями. Встреча нигерийского ислама с этим средоточием порока, конкурсом красоты "Мисс Мира", оказалась, мягко говоря, не нравоучительной. Сначала кое-кто из участниц конкурса осмелился возразить против приговора шариатского суда, что нигерийскую женщину, признанную виновной в супружеской измене, следует забить до смерти камнями, и угрожал бойкотировать этот конкурс - что вынудило нигерийские власти обещать, что данная женщина не будет подвергнута смертоносному граду булыжников. А затем Исиома Дэниэль (Isioma Daniel), нигерийский журналист-христианин, имел наглость предположить, что, если бы сегодня был жив пророк Магомед (Muhammad), он, возможно, сам пожелал бы взять в жены одну из этих красоток в купальниках.
Это было уж слишком. И тогда истинно верующие нигерийские мусульмане занялись священным делом убийств, грабежей и поджогов, призывая к тому, чтобы обезглавить г-на Дэниэля. И кто может их за это винить? Разумеется, не президент Нигерии, который сразу же возложил вину на плечи несчастного журналиста. [Жермен Грир и другие проживающие в Англии феминистки, которым не нравится решение перенести конкурс "Мисс Мира" в Лондон, предпочли ворчать по поводу конкурса красоты. А то, что убийц, грабителей и поджигателей следовало бы призвать к ответу, очевидно, ускользнуло от их внимания.]
А между тем в Исламской Республике Иран некто Хашем Агхаджари (Hashem Aghajari), человек с незапятнанной исламской репутацией - потерявший ногу в бою, как говорят, при захвате посольства Великого Сатаны в Тегеране в начале революции - находится в ожидании приведения в исполнение смертного приговора, вынесенного ему за то, что он критиковал муллу, управляющего страной.
В Иране не нужно даже высказывать крамольных мыслей в отношении пророка, чтобы заслужить честь быть убитым. Сердца истинно верующих наполняются гневом вследствие куда менее веских причин. Тысячи молодых людей по всей стране были достаточно незрелыми, чтобы протестовать против приговора г-ну Агхаджари, за что духовный лидер, аятолла Али Хаменеи (Ali Khamenei), должным образом их отругал. (Более 10000 истинно верующих прошли по Тегерану, демонстрируя свою поддержку жесткого ислама.)
А тем временем в Египте хитовый телевизионный сериал "Всадник без лошади" (Horseman Without a Horse) предлагает антисемитскую программу для огромной и жаждущей аудитории. Старая фальшивка под названием "Протоколы сионских мудрецов"
(The Protocols of the Elders of Zion) - документ, который якобы доказывает, что действительно существует тайный еврейский заговор с целью захвата всего мира, и который давным-давно был разоблачен как фальшивка тайной полиции царя Николая II - в данном сериале преподносится как исторический факт.Да, это все тот же Египет, в котором средства массовой информации (СМИ) подвергаются жесткой цензуре, чтобы не допустить ничего, что мешает властям наслаждаться жизнью. Но, погодите секундочку. Вот звезда и соавтор этого сериала, Мохаммед Собхи (Mohammed Sobhi), говорит нам, что на кону стоит ничуть не меньше, чем сама свобода слова, и поэтому, если его обманное шоу "привело в ужас сионистов", ну что ж, это круто. Он будет делать новые программы в том же духе. Вот это отчаянный парень!
Наконец, не будем забывать ужасающую историю голландской мусульманки Айян Хирси Али (Ayaan Hirsi Ali), которой пришлось бежать из Нидерландов, потому что она сказала, что мусульманские мужчины угнетают мусульманских женщин - злобная идея, которая так сильно возмутила мусульманских мужчин, что они стали угрожать ей смертью.
Может, несправедливо сваливать все эти гадости в одну кучу? Возможно. Но у них есть кое-что общее. Айян Хирси Али была обвинена в том, что является голландской версией Салмана Рушди, г-н Агхаджари - иранской версией, Исиома Дэниэль - нигерийским воплощением того же демона. Пару месяцев назад я сказал, что ненавижу слоганизацию моего имени исламистами во всем мире. Я начинаю пересматривать свою позицию. Быть может, не так уж и плохо быть Рушди среди других так называемых "рушдитов". По большей части я чувствую себя комфортно и нередко даже горжусь компанией, в которой оказался.
Где, в конце концов, возмущение мусульман в связи с вышеперечисленными событиями? Сегодня, когда их древнюю, глубоко цивилизованную культуру любви, искусства и философских размышлений похищают параноики, расисты, лжецы, сторонники превосходства мужчин, тираны, фанатики и наркоманы насилия, почему они громко не протестуют?
По крайней мере, в Иране студенты выходят на демонстрации. Но где еще в мусульманском мире можно услышать голоса благоразумного, терпимого мусульманского большинства, сожалеющего о том, что вытворяют нигерийские, египетские, арабские и голландские мусульмане? Мусульмане на Западе тоже кажутся неестественно безмолвными по этим вопросам. Если вы и кричите, мы вас не слышим.
Если умеренные голоса ислама не могут или не хотят настойчиво требовать модернизации своей культуры - и своей веры тоже - тогда, возможно, "рушдитам" придется сделать это за них. На месте каждого такого человека, которого поносят и подавляют, встанут два, десять, тысячи новых людей. Они появятся, потому что невозможно вечно держать в тюрьме мысли, чувства и нужды людей, какими бы жестокими ни были инквизиции.
Мусульманский мир сегодня оказался в плену не западных, а исламских захватчиков, пытающихся удержать взаперти мир, который горсточка людей, находящихся в абсолютном меньшинстве, стремится открыть. Пока большинство безмолвствует, выиграть эту войну будет крайне трудно. Но в конечном итоге, будем надеяться, кто-нибудь все же вышибет дверь этой тюрьмы.
Сокращенный перевод: Федотов Виктор, inoСМИ.Ru
Опубликовано на сайте inosmi.ru: 27 ноября 2002, 13:12
Monday, September 05, 2005
Our dreams are gone
Dr. Rajaa Khuzai -Iraqi National Council.
Friday, September 2, 2005, in the Tracy Press.
Our dreams are gone
I am disappointed.
Women are going to lose their rights.
Resolution 137 (which eliminates Iraqi family laws
relative to women’s rights and replaces it
with Islamic legal doctrine) is coming back.
Our civil family law will be canceled.
We will go on Sharia law.
We will be part of Iran.
I think it is over now.
Ik ben teleurgesteld. Vrouwen gaan hun rechten verliezen. Resolutie 137 komt terug. Ons Iraaks civiel recht wordt ontbonden. We gaan over op de Sharia wet. We worden deel van Iran. Ik denk dat het allemaal voorbij is.
Friday, September 2, 2005, in the Tracy Press.
Our dreams are gone
I am disappointed.
Women are going to lose their rights.
Resolution 137 (which eliminates Iraqi family laws
relative to women’s rights and replaces it
with Islamic legal doctrine) is coming back.
Our civil family law will be canceled.
We will go on Sharia law.
We will be part of Iran.
I think it is over now.
Ik ben teleurgesteld. Vrouwen gaan hun rechten verliezen. Resolutie 137 komt terug. Ons Iraaks civiel recht wordt ontbonden. We gaan over op de Sharia wet. We worden deel van Iran. Ik denk dat het allemaal voorbij is.
Friday, September 02, 2005
Weltwoche.ch : Der Fluch des Propheten - von Ayaan Hirsi Ali
Weltwoche.ch: "
Aus Ausgabe 31/05 | Diese Woche
Der Fluch des Propheten
Von Ayaan Hirsi Ali
Ungläubige dürfen abgeschlachtet werden, predigte Prophet Mohammed. Solange die Muslime an dessen Unfehlbarkeit festhalten, ist der Terrorismus nicht zu bremsen."
© Prospect Magazine
Aus dem Englischen von Michael Bischoff
Aus Ausgabe 31/05 | Diese Woche
Der Fluch des Propheten
Von Ayaan Hirsi Ali
Ungläubige dürfen abgeschlachtet werden, predigte Prophet Mohammed. Solange die Muslime an dessen Unfehlbarkeit festhalten, ist der Terrorismus nicht zu bremsen."
© Prospect Magazine
Aus dem Englischen von Michael Bischoff
Wednesday, August 31, 2005
the free West: Leon de Winter
Van the free wests weblog welt.de column Leon de Winter;
the muslim Madonna
Ander blog staat vol met onzin over apocalytische tijden
en internationale samenzweringen waarin de kabbalistische
beursmanipulaties ontbreken maar veel scheelt het niet.
Babelfish makes of this;
Autre blog se trouve plein avec le non-sens au sujet apocalytische des
temps et les conspirations internationales dans lesquelles les manipulations
de bourse cabalistiques manquent mais de beaucoup ne diffère pas lui.
The Frence translating compairs ok, the English is less acurat;
Other blog stand full with nonsense over apocalytische times and international conspiracies in which the cabalistic grant manipulaties are lacking but much do not make a difference it.
Over should be about and grant manipulaties stockmarket.
This does not explain why the Frence version of babelfish do break compound words
Other blog;
THE FREE WEST: MESSAGE - weblog Leon de Winter
the muslim Madonna
Ander blog staat vol met onzin over apocalytische tijden
en internationale samenzweringen waarin de kabbalistische
beursmanipulaties ontbreken maar veel scheelt het niet.
Babelfish makes of this;
Autre blog se trouve plein avec le non-sens au sujet apocalytische des
temps et les conspirations internationales dans lesquelles les manipulations
de bourse cabalistiques manquent mais de beaucoup ne diffère pas lui.
The Frence translating compairs ok, the English is less acurat;
Other blog stand full with nonsense over apocalytische times and international conspiracies in which the cabalistic grant manipulaties are lacking but much do not make a difference it.
Over should be about and grant manipulaties stockmarket.
This does not explain why the Frence version of babelfish do break compound words
Other blog;
THE FREE WEST: MESSAGE - weblog Leon de Winter
Wednesday, August 17, 2005
Unfree under Islam Shariah by Ayaan Hirsi Ali - WSJ
Shariah endangers women's rights, from Iraq to Canada.
Unfree under Islam read responses at Opinion Journal
By AYAAN HIRSI ALI
In every society where family affairs are regulated according to instructions derived from the Shariah or Islamic law, women are disadvantaged. The injustices these women are exposed to in the name of Islam vary from extreme cruelty (forced marriages; imprisonment or death after rape) to grossly unfair treatment in matters of marriage, divorce and inheritance.
Muslim women across the world are caught in a terrible predicament. They aspire to live by their faith as best they can, but their faith robs them of their rights. Some women have found a way out of this dilemma in the principle of separation of organized religion and state affairs. They fight an uphill battle to achieve and hold on to their basic rights. Two cases demonstrate just how difficult that struggle can be, in the context of new as well as established democracies.
The first is the draft constitution of Iraq, now due next week. Iraqi women like Naghem Khadim, demonstrating on the streets of Najaf, are fighting to prevent an article from being put in the constitution that would establish that the legislature may make no laws that contradict Shariah edicts. The second case is the province of Ontario, in Canada. There, Muslim women led by Homa Arjomand, an activist of Iranian origin, are fighting--using the Canadian Charter of Rights--to keep Shariah from being applied as family law through a so-called Arbitration Act passed as law in Ontario in 1992.
It seems strange to associate the context of Canada with that of Iraq, but a closer look at the arguments used to reassure the demonstrating women in both countries reveals the similar ordeals that Muslim women in both countries must go through to secure their rights. It shows how their legitimate and serious worries are trivialized, and how vulnerable and alone they are. It shows how the Free World led by the U.S. went to war in Iraq, allegedly to bring liberty to Iraqis, and is compromising the basic rights of women in order to meet a random date. It shows how the theory of multiculturalism in Western liberal democracies is working against women in ethnic and religious minorities with misogynist practices. It shows the tenacity of many imams, mullahs and self-made Muslim radicals to subjugate women in the name of God. Most of all, it shows how many of those who consider themselves liberal or left-wing see their energy levels rise when it comes to Bush-bashing, but lose their voice when women's rights are threatened by religious obscurantism.
Hamam Hamoudi, the head of Iraq's constitution committee, refuses to discuss the article that worries the Muslim women. He also refused to put in the draft constitution that men and women have equal rights, creating a bizarre situation whereby the women had more rights under Saddam Hussein's regime than in post-Saddam Iraq. Mr. Hamoudi insists that women will have full economic and political rights, but the overwhelming evidence shows that when Shariah--which gives a husband complete control over his wife--is in place, women have little chance to exercise any political rights. Does Mr. Hamoudi realize that it took the removal of Saddam and the establishment of a multiparty democracy for men to vote, while if his draft constitution is ratified, women will need the permission of their husbands to step out of the house in order to mark their ballot? I thought that President Bush and all the allies who supported the Iraq war aspired to bring democracy and liberty to all Iraqis. Aren't Iraqi girls and women human enough to share in that dream?
Under Shariah, a girl becomes eligible for marriage from the moment she starts to menstruate. In countries where Islamic law is practiced, child-brides are common. Do the drafters of the constitution grasp what this will mean for the school curriculum of girls or the risks of miscarriages, maternal fatalities and infant deaths? These and other hazards that affect subjugated women are common phenomena in the 22 Arab-Islamic countries investigated in the Arab Human Development Report. An early marriage also means many children in an area of the world that is already overpopulated and poor.
The draft Iraqi bill of rights favors men in other respects, such as the right to marry up to four wives, and the right to an easy divorce, without the interference of a court, simply by repeating "I divorce you" in the presence of two male witnesses. A wife divorced in such a fashion will receive an allowance for a period of three months to one year, and after that period nothing. On the other hand, if a wife wants a divorce, she must go to court and prove that her husband does not meet her material needs, that he is infertile and that he is impotent. Once a divorce is finalized, if there are children, the custody of the children will automatically go to the father (for boys at age 7 and for girls from the start of menstruation). Inheritance based on the Shariah means that wives will get only a small portion of the property of their husbands and a sister will get half what her brother gets.
Canadian women are told that the Arbitration Act of 1992 was passed in order to provide citizens with the opportunity to resolve minor conflicts through mediation and thereby save valuable court time. They are reassured that Muslim women in Canada have nothing to fear because parties must enter into arbitration out of their free choice, and that there are enough limits to safeguard the rights of women. The Muslim women's arguments that "free choice" is relative when you are psychologically, financially and socially dependent on your family, clan or religious group seem to fall on deaf ears. The populations of battered Muslim women in "tolerant" Canada's women's shelters seem to be ignored. In Canada, battered Muslim women say that their husbands told them that it is a God-given right to hit them. If the current Iraqi constitution goes through, Iraqi wife-abusers will be able to add "It is my constitutional right to beat you."
An Iraqi constitution is necessary, and the need for urgency is apparent, but urgency is a bad argument for passing a bill that strips half the nation of its rights. In Ontario, minorities come first and individual women within minorities last, living as second-class citizens and suffering in silence.
Ms. Hirsi Ali, a member of the Dutch parliament for the Liberal Party, was born in Somalia. She took refuge in the Netherlands in 1992 to escape an arranged marriage, and has had armed bodyguards after receiving death threats from Muslim extremists.
By AYAAN HIRSI ALI
In every society where family affairs are regulated according to instructions derived from the Shariah or Islamic law, women are disadvantaged. The injustices these women are exposed to in the name of Islam vary from extreme cruelty (forced marriages; imprisonment or death after rape) to grossly unfair treatment in matters of marriage, divorce and inheritance.
Muslim women across the world are caught in a terrible predicament. They aspire to live by their faith as best they can, but their faith robs them of their rights. Some women have found a way out of this dilemma in the principle of separation of organized religion and state affairs. They fight an uphill battle to achieve and hold on to their basic rights. Two cases demonstrate just how difficult that struggle can be, in the context of new as well as established democracies.
The first is the draft constitution of Iraq, now due next week. Iraqi women like Naghem Khadim, demonstrating on the streets of Najaf, are fighting to prevent an article from being put in the constitution that would establish that the legislature may make no laws that contradict Shariah edicts. The second case is the province of Ontario, in Canada. There, Muslim women led by Homa Arjomand, an activist of Iranian origin, are fighting--using the Canadian Charter of Rights--to keep Shariah from being applied as family law through a so-called Arbitration Act passed as law in Ontario in 1992.
It seems strange to associate the context of Canada with that of Iraq, but a closer look at the arguments used to reassure the demonstrating women in both countries reveals the similar ordeals that Muslim women in both countries must go through to secure their rights. It shows how their legitimate and serious worries are trivialized, and how vulnerable and alone they are. It shows how the Free World led by the U.S. went to war in Iraq, allegedly to bring liberty to Iraqis, and is compromising the basic rights of women in order to meet a random date. It shows how the theory of multiculturalism in Western liberal democracies is working against women in ethnic and religious minorities with misogynist practices. It shows the tenacity of many imams, mullahs and self-made Muslim radicals to subjugate women in the name of God. Most of all, it shows how many of those who consider themselves liberal or left-wing see their energy levels rise when it comes to Bush-bashing, but lose their voice when women's rights are threatened by religious obscurantism.
Hamam Hamoudi, the head of Iraq's constitution committee, refuses to discuss the article that worries the Muslim women. He also refused to put in the draft constitution that men and women have equal rights, creating a bizarre situation whereby the women had more rights under Saddam Hussein's regime than in post-Saddam Iraq. Mr. Hamoudi insists that women will have full economic and political rights, but the overwhelming evidence shows that when Shariah--which gives a husband complete control over his wife--is in place, women have little chance to exercise any political rights. Does Mr. Hamoudi realize that it took the removal of Saddam and the establishment of a multiparty democracy for men to vote, while if his draft constitution is ratified, women will need the permission of their husbands to step out of the house in order to mark their ballot? I thought that President Bush and all the allies who supported the Iraq war aspired to bring democracy and liberty to all Iraqis. Aren't Iraqi girls and women human enough to share in that dream?
Under Shariah, a girl becomes eligible for marriage from the moment she starts to menstruate. In countries where Islamic law is practiced, child-brides are common. Do the drafters of the constitution grasp what this will mean for the school curriculum of girls or the risks of miscarriages, maternal fatalities and infant deaths? These and other hazards that affect subjugated women are common phenomena in the 22 Arab-Islamic countries investigated in the Arab Human Development Report. An early marriage also means many children in an area of the world that is already overpopulated and poor.
The draft Iraqi bill of rights favors men in other respects, such as the right to marry up to four wives, and the right to an easy divorce, without the interference of a court, simply by repeating "I divorce you" in the presence of two male witnesses. A wife divorced in such a fashion will receive an allowance for a period of three months to one year, and after that period nothing. On the other hand, if a wife wants a divorce, she must go to court and prove that her husband does not meet her material needs, that he is infertile and that he is impotent. Once a divorce is finalized, if there are children, the custody of the children will automatically go to the father (for boys at age 7 and for girls from the start of menstruation). Inheritance based on the Shariah means that wives will get only a small portion of the property of their husbands and a sister will get half what her brother gets.
Canadian women are told that the Arbitration Act of 1992 was passed in order to provide citizens with the opportunity to resolve minor conflicts through mediation and thereby save valuable court time. They are reassured that Muslim women in Canada have nothing to fear because parties must enter into arbitration out of their free choice, and that there are enough limits to safeguard the rights of women. The Muslim women's arguments that "free choice" is relative when you are psychologically, financially and socially dependent on your family, clan or religious group seem to fall on deaf ears. The populations of battered Muslim women in "tolerant" Canada's women's shelters seem to be ignored. In Canada, battered Muslim women say that their husbands told them that it is a God-given right to hit them. If the current Iraqi constitution goes through, Iraqi wife-abusers will be able to add "It is my constitutional right to beat you."
An Iraqi constitution is necessary, and the need for urgency is apparent, but urgency is a bad argument for passing a bill that strips half the nation of its rights. In Ontario, minorities come first and individual women within minorities last, living as second-class citizens and suffering in silence.
Ms. Hirsi Ali, a member of the Dutch parliament for the Liberal Party, was born in Somalia. She took refuge in the Netherlands in 1992 to escape an arranged marriage, and has had armed bodyguards after receiving death threats from Muslim extremists.
Monday, May 30, 2005
Dutch MP Creates Seismic Waves by Insulting Prophet Muhammad
Dutch MP Creates Seismic Waves by Insulting Prophet Muhammad
blogpulse Manifesto together facing the new
2 1/2 jaar terug zat ik de krant te lezen en de tv stond aan.
In een praatprogramma een vrouw over vrouwenzaken,
integratie, religie etc. Ik dacht dat kan ik zelf ook wel bedenken.
Telkens wanneer ik keek zag ik Barend en van Dorp. Na een
kwartier werd ik toch zo nieuwsgierig dat ik stopte met lezen
en ik zag een gestalte met een knotje en colbertje iets voorover
zitten en plots daarna haar gezicht boem vol op het scherm en
dacht gho ik wist niet …, wat leuk dat je … Enfin.
Toen ik haar naam kon spellen heb ik een tolk-bureau in Leiden
via google gevonden en een gedicht per fax verstuurd.
Dat was july 2002 of iets. Sindsdien probeer ik berichtgeving
rond haar persoon in de media te vergeljken met internet-zoek-acties.
Eerst was er maar een foto van haar bij Uitgeverij Augustus.
Nu zijn er tientallen. Zelfs in Poolse kranten, Duitse
damesbladen, de vereniging van Somalische studenten
in Georgie-USA, beluisterbare radio-interviews bij de BBC,
herafspeelbare tv-programma’s bij diverse omroep
internetsites en Scandinavische webpages met fraaie
Noorse woorden als raprashaat en pa-hoop muziek.
Eerst was bijna niks over haar te vinden.
Alleen een document bij een pvda website iets bij de krant
Trouw en wat bij een Beekman stichting in Leiden?. Nu zijn er
zelfs ongecorrigeerd stenogram kamerverslagen en als je dan
leest wat de andere vrouwen zeggen en wat daar op terug komt
gaat het wel goed.
Iets anders zijn media als krant en tv die met vergrootglas,
microscoop en telescoop telkens inzoemen op mini deel stukjes.
Een week voor de uitzending Zomergasten heb ik de site
vpro.zomergasten.nl bij een internet-trafic-meet-site ingetypt.
Bieslog heeft 10 0/0 van het totale internet verkeer op de
vpro-site en zomergasten maar 1 procent. Logisch toch dat
ze spraakmaakende types als Heleen van Rooyen en Ayaan
Hirsi Ali in de show willen hebben!
Dat scoort op kijkcijfers,( bij A. circa 760.000 ) en ze hebben ook
nog eens een forum om een communitie te kweken ( nu circa 700 ooit ingelogden ).
Het is meer dat het Arabische niet Afrikaans of Europees is.
paul (email) - 25 September '04 - 02:05
blogpulse Manifesto together facing the new
2 1/2 jaar terug zat ik de krant te lezen en de tv stond aan.
In een praatprogramma een vrouw over vrouwenzaken,
integratie, religie etc. Ik dacht dat kan ik zelf ook wel bedenken.
Telkens wanneer ik keek zag ik Barend en van Dorp. Na een
kwartier werd ik toch zo nieuwsgierig dat ik stopte met lezen
en ik zag een gestalte met een knotje en colbertje iets voorover
zitten en plots daarna haar gezicht boem vol op het scherm en
dacht gho ik wist niet …, wat leuk dat je … Enfin.
Toen ik haar naam kon spellen heb ik een tolk-bureau in Leiden
via google gevonden en een gedicht per fax verstuurd.
Dat was july 2002 of iets. Sindsdien probeer ik berichtgeving
rond haar persoon in de media te vergeljken met internet-zoek-acties.
Eerst was er maar een foto van haar bij Uitgeverij Augustus.
Nu zijn er tientallen. Zelfs in Poolse kranten, Duitse
damesbladen, de vereniging van Somalische studenten
in Georgie-USA, beluisterbare radio-interviews bij de BBC,
herafspeelbare tv-programma’s bij diverse omroep
internetsites en Scandinavische webpages met fraaie
Noorse woorden als raprashaat en pa-hoop muziek.
Eerst was bijna niks over haar te vinden.
Alleen een document bij een pvda website iets bij de krant
Trouw en wat bij een Beekman stichting in Leiden?. Nu zijn er
zelfs ongecorrigeerd stenogram kamerverslagen en als je dan
leest wat de andere vrouwen zeggen en wat daar op terug komt
gaat het wel goed.
Iets anders zijn media als krant en tv die met vergrootglas,
microscoop en telescoop telkens inzoemen op mini deel stukjes.
Een week voor de uitzending Zomergasten heb ik de site
vpro.zomergasten.nl bij een internet-trafic-meet-site ingetypt.
Bieslog heeft 10 0/0 van het totale internet verkeer op de
vpro-site en zomergasten maar 1 procent. Logisch toch dat
ze spraakmaakende types als Heleen van Rooyen en Ayaan
Hirsi Ali in de show willen hebben!
Dat scoort op kijkcijfers,( bij A. circa 760.000 ) en ze hebben ook
nog eens een forum om een communitie te kweken ( nu circa 700 ooit ingelogden ).
Het is meer dat het Arabische niet Afrikaans of Europees is.
paul (email) - 25 September '04 - 02:05
Thursday, May 26, 2005
Dutch MP Ayaan Hirsi Ali info
Ayana # Ayaan
we blogs & web .nl sites
aha weblog AyaanHirsiAli.web-log.nl
aha VVD site www.AyaanHirsiAli.nl
my aha weblog HirsiAliAyaan.web-log.nl
we blogs & web .nl sites
aha weblog AyaanHirsiAli.web-log.nl
aha VVD site www.AyaanHirsiAli.nl
my aha weblog HirsiAliAyaan.web-log.nl
Subscribe to:
Posts (Atom)
